Ξέρω ότι
καταντάει κουραστικό για τους/τις μη ασχολούμενους/νες με τα αθλητικά, όμως η
αφορμή για την κατάθεση των παρακάτω σκέψεων είναι η πρόσφατη συζήτηση περί των
ικανοτήτων των παικτών του ποδοσφαιρικού Άρη (σ.σ. της λατρεμένης μου ομάδας)
και την ταυτόχρονη υποστήριξη της άποψης περί «εξυπνάδας» στο παιχνίδι τους.
Οφείλω να το
μοιραστώ αυτό στην αρχή, γιατί… κακά τα ψέματα, η έμπνευση για ένα κείμενο δεν
έρχεται ποτέ ουρανοκατέβατη. Εμ-πνεόμαστε, παίρνουμε αφορμή από κάτι και
εμβαθύνουμε, ανοίγοντας παράλληλα ένα δημόσιο διάλογο.
Ανήκω στην
κατηγορία των ανθρώπων που προσελκύονται σε τεράστιο βαθμό –και ταυτόχρονα
τρέφουν απεριόριστο σεβασμό- από άτομα των οποίων το μάτι «γυαλίζει». Από ανθρώπους
(άνδρες, γυναίκες, μικρά παιδιά, γριούλες, κάθε ηλικίας άτομα), των οποίων το
βλέμμα δείχνει ότι «κάτι έχουν να πουν», ότι δεν «τρώνε αμάσητο» ό,τι τους πλασάρεται,
ότι θα καταλάβουν τι εννοείς πριν καν το εκφράσεις.
Η απόλυτα
λαθεμένη εντύπωση στην κοινωνία μας είναι ότι μορφωμένος=έξυπνος και αμόρφωτος=ηλίθιος.
Λάθος... τραγικό λάθος. Δεν ξέρω αν μπήκε ποτέ κανείς μας στη διαδικασία να
σκεφτεί μήπως κάποιος συνάνθρωπός μας, που τον κατατάσσουμε στους «αμόρφωτους»,
μπήκε στη διαδικασία να μη «μορφωθεί» (με το λαθεμένο στερεοτυπικό ορισμό της «μόρφωσης»)
επειδή ακριβώς ήταν «έξυπνος» (όπως τον ορίζω εγώ αυτή τη φορά).
Θα ήμουν
ευτυχής αν ο περίγυρός μας απαρτιζόταν μόνο από τέτοια «πάστα» ατόμων, όμως ζητάω
κάτι ακατόρθωτο και –σε δεύτερη σκέψη- μάλλον ξενέρωτο (αν δεν υπάρχουν οι δύο
όψεις του νομίσματος χάνεις αυτόματα το προνόμιο της σύγκρισης και της συνακόλουθης
επιλογής).
Ωραία μέχρι
εδώ... Είπαμε, γουστάρουμε «εξυπνάδα». Αρκεί, όμως, μόνο αυτό το χάρισμα, για
να εξασφαλίσει σε κάποιον την επιτυχία στη ζωή του; Δε μιλώ αποκλειστικά για
επαγγελματική επιτυχία, αλλά επεκτείνω το ζητούμενο σε προσωπική επιτυχία,
επιτυχία στις σχέσεις, στο κτίσιμο μιας υγιούς οικογένειας, στην κοινωνικότητα.
Σε όλα αυτά τα «λιθαράκια», που μας εξασφαλίζουν μια ευτυχισμένη ζωή.
Η πράξη έχει
δείξει ότι η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι αρνητική. Αν και γενικότερα
είμαι θιασώτης της θεωρίας, μάλλον σε αυτό το σημείο θα περάσω το... ποτάμι και
θα συμπλεύσω με τους υποστηρικτές της πράξης. Η «εξυπνάδα» είναι ένα
ακατέργαστο διαμάντι, που δεν το βρίσκεις παντού, ένα πολύτιμο «μέταλλο», το
οποίο όμως θα μείνει αναξιοποίητο αν δε βρεθεί το κατάλληλο «χέρι» για να το «εξορύξει»
αρχικά και να το αξιοποιήσει στη συνέχεια. Και αυτό το «χέρι» λέγεται «αυτοπεποίθηση».
Μόνο τότε,
λοιπόν, η «εκμετάλλευση» της «εξυπνάδας» θα φέρει απτή «ανάπτυξη» (για να
μιλήσω και λίγο με όρους της σύγχρονης πολιτικο-οικονομικής ελληνικής ζωής).
Στην αντίθετη περίπτωση, η εξυπνάδα ή θα κρύβεται ή θα παραμένει εκεί, να...
κοιτάζει από μακριά και εν τέλει να «σκουριάσει», να «φθαρεί» ή μετατραπεί σε...
μουσειακό είδος.
Η αυτοπεποίθηση
(κάποιοι την ορίζουν ως άγνοια κινδύνου, κάποιοι ως καλώς νοούμενη τρέλα) είναι
το μαγικό «κλειδί» προς το δρόμο της επιτυχίας. Να φέρω ένα απτό παράδειγμα,
από τον πάντα επίκαιρο τομέα των συναισθηματικών. Πόσες φορές έχετε αναρωτηθεί:
«Τι του βρήκε αυτού;» ή «Τι κάνει αυτός ο... Θεός με αυτό το... μπαζάκι;». Να,
λοιπόν, η απάντηση... Αυτοπεποίθηση (self-confidence το λένε οι
φίλοι μας οι Άγγλοι).
Θα τολμήσω,
μάλιστα, να εκφέρω την άποψη ότι ο άνθρωπος που πιστεύει στον εαυτό του, χωρίς
να χαρακτηρίζεται από ταυτόχρονο «γυάλισμα» ματιών, είναι ικανός να φτάσει πολύ
ψηλότερα από αυτόν, ο οποίος είναι «αετός», αλλά από... μπαλάκια γιοκ!
Συμπέρασμα...
πιάστε τη ζωή από τα μαλλιά, ζήστε με άγνοια κινδύνου, διαγράψτε όποιο
αναχρονιστικό στερεοτυπικό «πρέπει» μπορεί να σας κρατήσει στη γη, εμποδίζοντάς
σας να πετάξετε.
Κοινώς... όταν
έρθει η οποιαδήποτε «ώρα της κρίσης», αναρωτηθείτε από μέσα σας: Έξυπνος, ΟΚ...
Αυτοπεποίθηση έχεις, μάγκα; Πείτε ένα μεγάλο ΝΑΙ και προχωρήστε...
