Περιπλανώμενος οδοιπόρος στον νυχτερινό ουρανό της πόλης αφουγκράζεσαι τους ήχους, τις μυρωδιές και τις εικόνες. Σαν επισκέπτης από αλλού κοιτάς τα πάντα γύρω σου με μάτια ορθάνοιχτα, με ενθουσιασμό μικρού παιδιού. Παντού βλέπεις το ίδιο σκηνικό… μεγάλες αφίσες, μεγάλα πορτραίτα, μεγάλα λόγια. Στα μπαλκόνια ήδη προ ημερών μεγάλοι «καθρέφτες» έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Πάνω τους με ΞΥΛΙΝΑ γράμματα είναι γραμμένα συνθήματα: «Εμείς θα σας σώσουμε», «Μαζί για τη νίκη», «Για τον τόπο» κλπ.
ΟΛΑ ΙΔΙΑ. Πορτραίτα που θυμίζουν κάτι από τη ματαιοδοξία του Ντόριαν Γκρέυ. Κι από κάτω, στους δρόμους, υπάρχουν, μουσικοι με σάλπιγγες, ζογκλέρ, ταχυδακτυλουγοί, σημαίες, αφίσες, πανό.
ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ. Μόνο τα χρώματα αλλάζουν.
Όλοι επιδεικνύονται με πόζα βασιλειά και κορώνα ένα μεγάλο «Εγώ». Όλοι αυτοχρίζονται μεσσίες. Όλα τα ξέρουν όλα. Και γύρω τους παθητικοί ανόητοι κόλακες, λαίμαργοι κολαούζοι της εξουσίας μαζεύουν τα σάλια τους από το γλύψιμο, ταΐζοντας με εφήμερη δόξα τους επίδοξους "Βασιλιάδες".
Σε ποιόν θα δώσεις το σκήπτρο;
Αηδιασμένος από όλα αυτά, έχοντας βαρεθεί την υποκρισία του ψεύτικου αυτού σκηνικού, αποστασιοποιείσαι, κλείνεσαι και πάλι στη γωνιά σου και σκέφτεσαι
«Έχει χαθεί η συλλογική συνείδηση»...
