Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Λύκος στην πόρτα


Η κοινωνική σήψη, η αναξιοκρατία, ο χλευασμός των θεσμών, έφεραν την οικονομική κατάρρευση.








Υπάρχει στην Ελλάδα μια διάχυτη μελαγχολία, ανακατεμένη με αγανάκτηση. Αβεβαιότητα και φόβος για το αύριο αλλά και τάσεις φυγής για το εξωτερικό. Όλα δείχνουν μια χώρα, αλλά κυρίως μια κοινωνία στα όρια της κατάρρευσης.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι αμείλικτα. Πως οδηγήθηκε η χώρα εδώ που έφτασε; Φταίει ο Παπανδρέου που έλεγε ότι λεφτά υπάρχουν, φταίει το μνημόνιο, φταίνε οι κλέφτες πολιτικοί που μας κλέβουν της ζωές μας κόβοντας μέσω των εισοδημάτων μας τις προσφιλείς μας συνήθειες και διασκεδάσεις θα είναι η πρώτη απάντηση που θα εισπράξει κανείς. Οπωσδήποτε όλοι αυτοί έχουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης. Όμως τα αίτια της κοινωνικής πρώτα και ύστερα της οικονομικής κατάρρευσης της Ελλάδας είναι πολύ περισσότερο σύνθετα, είναι τα απότοκα, μιας συνεχούς σήψης σε όλα τα επίπεδα, μιας κοινωνίας με σημαντικότατα ελλείμματα Παιδείας που λειτουργούσε κατ’ επίφαση δημοκρατικά.

Είναι αλήθεια ότι το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων ήταν ιδιαίτερα υψηλό τα προηγούμενα χρόνια. Διασκέδαση περίπου κάθε μέρα, περισσότερα του ενός αυτοκίνητα, σε κάθε οικογένεια, χλευασμός των μέσων μαζικής μεταφοράς, πανάκριβες τηλεοράσεις και παιχνιδομηχανές επώνυμα ρούχα Αρμάνι και Λουί Βιτόν, ήταν θέσφατα ακόμη και σε νοικοκυριά των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Τα μεσαία στρώματα είχαν ξεφύγει ακόμη περισσότερο με τις Πόρσε Καγιέν να αρχίζουν να ανταγωνίζονται τα Οπελ σε αριθμούς στους ελληνικούς δρόμους. Κατά κάποιο τρόπο η Ελλάδα είχε γίνει ένα νεόκοπο Μονακό με τον νεοπλουτισμό να είναι το καινούριο Lifestyle. Υπήρχε στην Ελλάδα μία αίσθηση ότι «τα άλλα είναι για τους άλλους» και ότι εμείς έχουμε βρει το νόημα της ζωής, στη χώρα που «αν είσαι μόρτης» την περνάς ζωή και κότα. Δεν έχουν σημασία οι σπουδές σου ή η δουλειά σου αλλά οι γνωριμίες σου και το πόσο χωμένος είσαι στα πράγματα, στο σινάφι των ισχυρών, αυτών που κάνουν το παιχνίδι.

Τα δυο μεγάλα κόμματα «εξουσίας» όπως τα βάφτισαν τα ΜΜΕ ήθελαν αυτό ακριβώς που περιγράφει η εξυπνακίστικη αυτή ονομασία που έλαβαν από τα ΜΜΕ. Εξουσία. Χωρίς κανένα υπολογισμό του κόστους. Η εξουσία λοιπόν αυτή αγοράζονταν πάρα πολύ ακριβά κάθε φορά με ψήφους που κόστιζαν ένα διορισμό ανθρώπων αγράμματων, άχρηστων και πολλές φορές επικίνδυνων, αυτών που αποτελούσαν τον κομματικό πυρήνα και κουνούσαν τις σημαίες στα κομματικά γραφεία.

Κάποιος θα πει «εντάξει δεν κατέστρεψαν πέντε διορισμοί τη χώρα οι άνθρωποι ήθελαν να ζήσουν, και έτσι εύρισκαν δουλειά». Μέγα λάθος. Με την πρόσληψη ενός δημοσίου υπαλλήλου με μονιμότητα και χωρίς κανένα ουσιαστικό προσόν, (ΔΕ κατηγορία) το κράτος είναι σαν να κόβει σε έναν δικαιούχο μεταχρονολογημένη επιταγή 450.000 ευρώ τα οποία αμέσως βαρύνουν το παθητικό του ισολογισμού του δημιουργώντας υποχρεώσεις σε μελλοντικές χρήσεις των προϋπολογισμών. Η ανταποδοτικότητα των συγκεκριμένων υπαλλήλων ήταν εξαιρετικά χαμηλή, με αποτέλεσμα τα χρήματα αυτά, η «επένδυση του κράτους στον υπάλληλο» να μην είναι ποτέ ανταποδοτικές. Αυτό οδήγησε στον δανεισμό για να ισοσκελιστεί ο κρατικός προϋπολογισμός. Και ξανά σε δανεισμό. Και ξανά σε δανεισμό. Με τα γνωστά επακόλουθα.

Οι Έλληνες στο μεταξύ ζούσαν στη Νιρβάνα τους. Τι τους ένοιαζαν όλα αυτά; Αυτά είναι ακαταλαβίστικες θεωρίες των οικονομολόγων των γραβατωμένων που ασχολούνται όλη μέρα με λεφτά λες και θα τα πάρουν μαζί τους. Τι μας νοιάζει εμάς; Εμένα βάφτισε την κόρη μου ο τάδε βουλευτής τον έχω κάνει και δυο φορές το τραπέζι, αυτοί ξέρουν. Ψηφίζω το κόμμα μου σταθερά και δε θα με αφήσει εμένα και τα παιδιά μου. Άστους να λένε, εγώ την έχω βρει.

Το ανησυχητικό είναι ότι την ίδια ηδονιστική και εγωιστική αντίληψη είχε και η νέα γενιά. Ακολουθούσε πιστά το παράδειγμα των μεγαλυτέρων που διέπραττε αυτά τα εγκλήματα. Παιδιά με πτυχία και μεταπτυχιακά στα οικονομικά της ΑΣΟΕΕ του Μακεδονίας αλλά και ξένων Πανεπιστημίων με εξαιρετικές γνώσεις μακροοικονομίας, δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να προβλέψουν όλα αυτά, και ξημεροβραδιάζονταν έξω από γραφεία βουλευτών με οικονομικές γνώσεις πολλές φορές κατώτερες για μια «θεσούλα στο δημόσιο», σαν ζητιάνοι.

Το ρεζουμέ: Η χώρα καταρρέει και ένα τέλος εποχής έχει φτάσει. Κάποιοι όλα αυτά τα χρόνια προφασίζονταν ότι κυβερνούσαν ενώ στην ουσία απλά κάθονταν σε καρέκλες κάνοντας ρουσφέτια στους εαυτούς τους και τους δικούς τους, χωρίς κανένα απολύτως πλάνο για τη χώρα. Σαν κακομαθημένα παιδιά που έχουν πάρει κρυφά το αυτοκίνητο του πατέρα τους και τσακώνονται για το ποιος θα κρατήσει το τιμόνι ενώ το αμάξι πηγαίνει στο πουθενά . Με τη βενζίνη συνεχώς να πέφτει. Ακούγεται αληθινό ε; Πλέον ναι. Αληθινό ήταν πάντα. Απλά οι Έλληνες με το έλλειμμα παιδείας τους αλλά και το δόγμα ακούω την πάρτη μου, το συμφέρον μου και απαξιώνω το δίκαιο, τους θεσμούς, τη μόρφωση, την καλλιέργεια, τους νόμους εν τέλει, έζησαν μία επίπλαστη ευημερία, η οποία δεν τους άφηνε να δουν ότι ο λύκος πλησιάζει. Τώρα φωνάζουν και καταριούνται.

But wolf is at the door. Τα τείχη της Ιεριχούς έχουν πέσει...

3 σχόλια:

  1. Στην δεκαετια του 1920 οταν ενα κομμα ερχοταν στην εξουσια επι εποχης Ελευθεριου Βενιζελου απελυε ολους τους υπαλλήλους που ειχε διορισει το προηγουμενο κομμα εξουσιας.
    Ετσι δεν χρειαζοταν να βαζουν οι μεν στο ψυγειο τους δε για οσο καιρο κυβερνουσαν και να επιβαρυνουν για 30 χρονια τον προυπολογισμο του κρατους.
    Με την μεταπολιτευση το μονο που καταφεραν τα 2 κομματα εξουσιας ηταν να φορτωσουν στην πλατη του Ελληνικου Λαου της οικονομιας και της επομενης γενιας ολα τα δικα τους παιδια της ΠΑΣΟΚΟΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕ ΔΑΝΕΙΚΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ "ΚΟΥΤΟΦΡΑΓΚΟΥΣ" με τα γνωστα αποτελεσματα.
    ΠΟΛΥΝΟΜΙΑ, ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ,ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ηταν το σημα κατατεθεν των 2 κομματων και ιδου το αποτελεσμα. Η πανηγυρική επικρατηση των ΑΡΕΣΤΩΝ εις βαρος των ΑΡΙΣΤΩΝ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κλαυθμώνος: Ίσως η γνωστότερη ιστορία ανεπίσημης ονοματοδοσίας έχει ως εξής: τις καλές ημέρες που η μονιμότητα ήταν άγνωστη λέξη για τους δημόσιους υπαλλήλους, κάθε φορά που άλλαζε η κυβέρνηση, οι Παυσανίες –οι απολυμένοι, δηλαδή– μαζεύονταν στα καφενεία γύρω από το Υπουργείο Εσωτερικών και έκλαιγαν… την απόλυσή τους. Ο δημοσιογράφος της Εστίας, Δημήτρης Καμπούρογλου, εμπνεύστηκε και έγραψε για πρώτη φορά το όνομα Πλατεία Κλαυθμώνος, το οποίο επικράτησε μέχρι σήμερα, έναντι των επίσημων ονομάτων της, που στο πέρασμα των χρόνων ήταν κάθε άλλο παρά λίγα: Πλατεία Αισχύλου, Πλατεία Νομισματοκοπείου, Πλατεία 25ης Μαρτίου, Πλατεία Δημοκρατίας και Πλατεία Εθνικής Συμφιλίωσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έτσι είναι ακριβώς... Για μένα ως πρόταση θα έπρεπε να θωρακιστούν οι βασικοί μισθοί του ιδιωτικού τομέα, με κάθε κόστος με όλα τους τα προνόμια και δώρα, και να χτυπηθεί αλύπητα το δημόσιο. Μισθός δημοσίου, 10% κάτω από τον μισθό του ιδιωτικού τομέα. Αυτό είναι κίνητρο για έξοδο στην αγορά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Το Βίντεο του Μήνα