Διαλέγουμε και παίρνουμε...

Κρίση… Κρίση… Κρίση

Σκυμμένα πρόσωπα παντού, μοιρολατρία, φόβος για το μέλλον, ζοφερές σκέψεις.
Ωραία μέχρι εδώ, δε διαφωνώ!

Το ζουμί της υπόθεσης είναι αλλού! Τι κάνουμε εμείς, οι «απλοί πολίτες», μπροστά σε αυτό το «φαινόμενο». Και όταν λέω τι κάνουμε, η διάσταση είναι διττή: πρώτον, τι κάνουμε για να συμβάλουμε στην αντιμετώπισή της (ο ενεργητικός παράγοντας).
Δεύτερον, τι κάνουμε για να μη μας πάρει κι εμάς η ψυχολογική κατηφόρα (ο προσωπικός παράγοντας).

Ας τα πάρουμε με τη σειρά: στο πρώτο σκέλος της διάστασης, το ζήτημα είναι απλό: θα παραδεχτούμε ότι είμαστε κι εμείς κομμάτι αυτού του συστήματος, έτσι ώστε με την πραγματική δική μας μεταμέλεια να αλλάξει μια και δια παντός αυτή η κατάσταση; Θεωρώ ότι η νοοτροπία του ελληνικού πολιτικού συστήματος εξέθρεψε την αντίστοιχη νοοτροπία του «απλού λαού» και το αντίστροφο (ΑΥΤΟ ΙΣΩΣ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ).

Στο δεύτερο σκέλος (για να μη μακρηγορώ): Θα καθίσουμε όλοι μαζί να κλαίμε τη μοίρα μας ή θα προσπαθήσουμε να ψάξουμε μανιωδώς για μία μικρή ηλιαχτίδα πίσω από τα βαθιά μαύρα σύννεφα; Κοινώς… το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο; Εσείς διαλέγετε.

Προτείνω ανεπιφύλακτα το δεύτερο. Τώρα είναι που πρέπει να εντείνουμε την προσοχή σε όλα αυτά που μας ευχαριστούν. Τα οποία, φυσικά, είναι διαφορετικά για τον καθένα και αυτό είναι το υγιές (διαφορετικές ολοκληρωμένες προσωπικότητες=διαφορετικής φύσης ενδιαφέροντα).
Τώρα είναι που πρέπει να δώσουμε αξία σε όλα αυτά τα μικροπράγματα, που αποτελούν εστίες χαμόγελου και μέχρι τώρα τα κρύβαμε… κάτω από το χαλάκι.

Γι’ αυτό, λοιπόν, μην ξανακούσω κανέναν να μου λέει ότι ασχολούμαι όλο με τον ΑΡΗ. Ναι, αυτό με γεμίζει, αυτό με απογειώνει, αυτό με κάνει να αισθάνομαι όμορφα.

Ο καθένας μας ας ψάξει το δικό του «κόλλημα», το δικό του καταφύγιο απόδρασης μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα. Αλλιώς, δόξα τω θέω, πέτρες υπάρχουν, σχοινιά υπάρχουν, καλό φούντο…

Καλημέρα σας…