Έξυπνος, ΟΚ… Αυτοπεποίθηση έχεις μάγκα;

Ξέρω ότι καταντάει κουραστικό για τους/τις μη ασχολούμενους/νες με τα αθλητικά, όμως η αφορμή για την κατάθεση των παρακάτω σκέψεων είναι η πρόσφατη συζήτηση περί των ικανοτήτων των παικτών του ποδοσφαιρικού Άρη (σ.σ. της λατρεμένης μου ομάδας) και την ταυτόχρονη υποστήριξη της άποψης περί «εξυπνάδας» στο παιχνίδι τους.

Οφείλω να το μοιραστώ αυτό στην αρχή, γιατί… κακά τα ψέματα, η έμπνευση για ένα κείμενο δεν έρχεται ποτέ ουρανοκατέβατη. Εμ-πνεόμαστε, παίρνουμε αφορμή από κάτι και εμβαθύνουμε, ανοίγοντας παράλληλα ένα δημόσιο διάλογο.

Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που προσελκύονται σε τεράστιο βαθμό –και ταυτόχρονα τρέφουν απεριόριστο σεβασμό- από άτομα των οποίων το μάτι «γυαλίζει». Από ανθρώπους (άνδρες, γυναίκες, μικρά παιδιά, γριούλες, κάθε ηλικίας άτομα), των οποίων το βλέμμα δείχνει ότι «κάτι έχουν να πουν», ότι δεν «τρώνε αμάσητο» ό,τι τους πλασάρεται, ότι θα καταλάβουν τι εννοείς πριν καν το εκφράσεις.

Η απόλυτα λαθεμένη εντύπωση στην κοινωνία μας είναι ότι μορφωμένος=έξυπνος και αμόρφωτος=ηλίθιος. Λάθος... τραγικό λάθος. Δεν ξέρω αν μπήκε ποτέ κανείς μας στη διαδικασία να σκεφτεί μήπως κάποιος συνάνθρωπός μας, που τον κατατάσσουμε στους «αμόρφωτους», μπήκε στη διαδικασία να μη «μορφωθεί» (με το λαθεμένο στερεοτυπικό ορισμό της «μόρφωσης») επειδή ακριβώς ήταν «έξυπνος» (όπως τον ορίζω εγώ αυτή τη φορά).

Θα ήμουν ευτυχής αν ο περίγυρός μας απαρτιζόταν μόνο από τέτοια «πάστα» ατόμων, όμως ζητάω κάτι ακατόρθωτο και –σε δεύτερη σκέψη- μάλλον ξενέρωτο (αν δεν υπάρχουν οι δύο όψεις του νομίσματος χάνεις αυτόματα το προνόμιο της σύγκρισης και της συνακόλουθης επιλογής).

Ωραία μέχρι εδώ... Είπαμε, γουστάρουμε «εξυπνάδα». Αρκεί, όμως, μόνο αυτό το χάρισμα, για να εξασφαλίσει σε κάποιον την επιτυχία στη ζωή του; Δε μιλώ αποκλειστικά για επαγγελματική επιτυχία, αλλά επεκτείνω το ζητούμενο σε προσωπική επιτυχία, επιτυχία στις σχέσεις, στο κτίσιμο μιας υγιούς οικογένειας, στην κοινωνικότητα. Σε όλα αυτά τα «λιθαράκια», που μας εξασφαλίζουν μια ευτυχισμένη ζωή.

Η πράξη έχει δείξει ότι η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι αρνητική. Αν και γενικότερα είμαι θιασώτης της θεωρίας, μάλλον σε αυτό το σημείο θα περάσω το... ποτάμι και θα συμπλεύσω με τους υποστηρικτές της πράξης. Η «εξυπνάδα» είναι ένα ακατέργαστο διαμάντι, που δεν το βρίσκεις παντού, ένα πολύτιμο «μέταλλο», το οποίο όμως θα μείνει αναξιοποίητο αν δε βρεθεί το κατάλληλο «χέρι» για να το «εξορύξει» αρχικά και να το αξιοποιήσει στη συνέχεια. Και αυτό το «χέρι» λέγεται «αυτοπεποίθηση».

Μόνο τότε, λοιπόν, η «εκμετάλλευση» της «εξυπνάδας» θα φέρει απτή «ανάπτυξη» (για να μιλήσω και λίγο με όρους της σύγχρονης πολιτικο-οικονομικής ελληνικής ζωής). Στην αντίθετη περίπτωση, η εξυπνάδα ή θα κρύβεται ή θα παραμένει εκεί, να... κοιτάζει από μακριά και εν τέλει να «σκουριάσει», να «φθαρεί» ή μετατραπεί σε... μουσειακό είδος.

Η αυτοπεποίθηση (κάποιοι την ορίζουν ως άγνοια κινδύνου, κάποιοι ως καλώς νοούμενη τρέλα) είναι το μαγικό «κλειδί» προς το δρόμο της επιτυχίας. Να φέρω ένα απτό παράδειγμα, από τον πάντα επίκαιρο τομέα των συναισθηματικών. Πόσες φορές έχετε αναρωτηθεί: «Τι του βρήκε αυτού;» ή «Τι κάνει αυτός ο... Θεός με αυτό το... μπαζάκι;». Να, λοιπόν, η απάντηση... Αυτοπεποίθηση (self-confidence το λένε οι φίλοι μας οι Άγγλοι).

Θα τολμήσω, μάλιστα, να εκφέρω την άποψη ότι ο άνθρωπος που πιστεύει στον εαυτό του, χωρίς να χαρακτηρίζεται από ταυτόχρονο «γυάλισμα» ματιών, είναι ικανός να φτάσει πολύ ψηλότερα από αυτόν, ο οποίος είναι «αετός», αλλά από... μπαλάκια γιοκ!

Συμπέρασμα... πιάστε τη ζωή από τα μαλλιά, ζήστε με άγνοια κινδύνου, διαγράψτε όποιο αναχρονιστικό στερεοτυπικό «πρέπει» μπορεί να σας κρατήσει στη γη, εμποδίζοντάς σας να πετάξετε.

Κοινώς... όταν έρθει η οποιαδήποτε «ώρα της κρίσης», αναρωτηθείτε από μέσα σας: Έξυπνος, ΟΚ... Αυτοπεποίθηση έχεις, μάγκα; Πείτε ένα μεγάλο ΝΑΙ και προχωρήστε...

Η «χαμένη» γενιά και τα καλάσνικοφ

Το περιστατικό στο Βελβεντό Κοζάνης με τους νεαρούς ληστές ηλικίας 20 ως 24 χρόνων γεμίζει ερωτηματικά την ελληνική κοινωνία και έχει οδηγήσει σε ατέλειωτους σχολιασμούς στα forum και στους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης.

Νεαρά παιδιά με καλάσνικοφ στα χέρια τους επιχειρούν διπλή ληστεία σε επαρχιακή κωμόπολη και τέσσερις από αυτούς συλλαμβάνονται λίγο μετά από την αστυνομία.

Φωτογραφίες τους δίνονται αργότερα στη δημοσιότητα όπου υπάρχουν εμφανή σημάδια κακοποίησης και ξυλοδαρμού τους. Πλήθος απόψεων κατακλύζουν το διαδίκτυο με πολλούς να υποστηρίζουν ότι η αστυνομική βία είναι πλέον εκτός ελέγχου και ότι 20χρονα παιδιά δάρθηκαν από τους αστυνομικούς χωρίς κανένα έλεος.

Ελάχιστοι όμως στέκονται στην πραγματική ουσία των πραγμάτων: Ότι νεαρά παιδιά με πολεμικά όπλα στα χέρια βρέθηκαν αποφασισμένα να διαπράξουν ευρείας κλίμακας ληστείες απειλώντας ανυποψίαστους πολίτες και τραπεζοϋπαλλήλους και ασκώντας πρωτοφανή βία με όπλα που κάλλιστα διαπερνούν μονότουβλους τοίχους και πόρτες σαν χαρτόνια ενώ έχουν δραστικό βεληνεκές 400 και πλέον μέτρα.

Κάποιοι θέλησαν να θολώσουν τα νερά και να αναφερθούν σε κάποιου είδους αντιεξουσιαστικό αγώνα που αυτά τα παιδιά εκπροσωπούν και καταφέρθηκαν εναντίον της αστυνομικής βίας με κορυφαίο εκπρόσωπο γνωστό μεγαλοδημοσιογράφο ιδιοκτήτη ιστοσελίδας και μετρ των αποκαλύψεων και του κιτρινισμού.

Κάπου εδώ το δάσος χάνεται. Πράγματι η χώρα περνά δύσκολες στιγμές και το σύνολο των νεαρών κατοίκων της έχει πολλούς και αληθινούς λόγους να αισθάνεται αγανακτισμένο, προδομένο και χωρίς μέλλον. Παρ’ όλα αυτά η ένοπλη επίθεση σε τράπεζες από τους 20χρονους στο όνομα της όποιας ιδεολογίας ή αγανάκτησης αυτοακυρώνει την όποια πολιτική διάσταση των προθέσεών τους.

Το θέμα λοιπόν της δημόσιας συζήτησης θα έπρεπε να είναι αυτό και όχι αν η αστυνομία άσκησε βία με τον όποιο τρόπο αυτό έγινε κατά τη σύλληψη ή μετά των ενόπλων. Ο όποιος ρεβανσισμός ακροαριστερών δυνάμεων και ο «συναγωνισμός» τους με τους ακροδεξιούς για το ποιός θα προβεί σε περισσότερο ακραίες πράξεις βίας, έχει αρχίσει να δηλητηριάζει όλο και περισσότερους νέους κατοίκους της χώρας με ανεξέλεγκτες όπως φαίνεται συνέπειες.

Πολλά ΜΜΕ αναζητώντας επισκεψιμότητα και ακροαματικότητα φαίνεται να αρέσκονται σε αυτό το παιχνίδι εντυπωσιασμού και κανιβαλίζουν την υπόθεση παίρνοντας ακραίες θέσεις που οδηγούν στη εκτράχυνση των ηθών.

Η πολιτεία μέσα στη δίνη αυτή της κρίσης οφείλει να σταθεί δίπλα στη δοκιμαζόμενη νεολαία και να δώσει προτεραιότητα πρώτης γραμμής στη διάσωση αυτής που από πολλούς αποκαλείται «χαμένη γενιά» με την καταπολέμηση της ανεργίας να είναι ο πρώτους από τους στόχους της.

Τα παιδιά αυτά θα πληρώσουν την απερισκεψία τους αυτή με αρκετά χρόνια φυλάκισης, που θα αλλάξει τη ζωή τους για πάντα. Ο αγώνας πέρα από τις βόμβες και τα καλάσνικοφ μπορεί να έχει πολλές μορφές: Προσπάθεια, σπουδές, επιχειρηματικότητα, καινοτομία, τόλμη, υπομονή. Η βία είναι ο εύκολος και ο αφελής δρόμος.

Ας είναι τα παιδιά αυτά το αντιπαράδειγμα και το εφαλτήριο τροφής για σκέψη σε όλη την ελληνική κοινωνία για να μην πάει χαμένη μια ολόκληρη γενιά.