Η «χαμένη» γενιά και τα καλάσνικοφ

Το περιστατικό στο Βελβεντό Κοζάνης με τους νεαρούς ληστές ηλικίας 20 ως 24 χρόνων γεμίζει ερωτηματικά την ελληνική κοινωνία και έχει οδηγήσει σε ατέλειωτους σχολιασμούς στα forum και στους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης.

Νεαρά παιδιά με καλάσνικοφ στα χέρια τους επιχειρούν διπλή ληστεία σε επαρχιακή κωμόπολη και τέσσερις από αυτούς συλλαμβάνονται λίγο μετά από την αστυνομία.

Φωτογραφίες τους δίνονται αργότερα στη δημοσιότητα όπου υπάρχουν εμφανή σημάδια κακοποίησης και ξυλοδαρμού τους. Πλήθος απόψεων κατακλύζουν το διαδίκτυο με πολλούς να υποστηρίζουν ότι η αστυνομική βία είναι πλέον εκτός ελέγχου και ότι 20χρονα παιδιά δάρθηκαν από τους αστυνομικούς χωρίς κανένα έλεος.

Ελάχιστοι όμως στέκονται στην πραγματική ουσία των πραγμάτων: Ότι νεαρά παιδιά με πολεμικά όπλα στα χέρια βρέθηκαν αποφασισμένα να διαπράξουν ευρείας κλίμακας ληστείες απειλώντας ανυποψίαστους πολίτες και τραπεζοϋπαλλήλους και ασκώντας πρωτοφανή βία με όπλα που κάλλιστα διαπερνούν μονότουβλους τοίχους και πόρτες σαν χαρτόνια ενώ έχουν δραστικό βεληνεκές 400 και πλέον μέτρα.

Κάποιοι θέλησαν να θολώσουν τα νερά και να αναφερθούν σε κάποιου είδους αντιεξουσιαστικό αγώνα που αυτά τα παιδιά εκπροσωπούν και καταφέρθηκαν εναντίον της αστυνομικής βίας με κορυφαίο εκπρόσωπο γνωστό μεγαλοδημοσιογράφο ιδιοκτήτη ιστοσελίδας και μετρ των αποκαλύψεων και του κιτρινισμού.

Κάπου εδώ το δάσος χάνεται. Πράγματι η χώρα περνά δύσκολες στιγμές και το σύνολο των νεαρών κατοίκων της έχει πολλούς και αληθινούς λόγους να αισθάνεται αγανακτισμένο, προδομένο και χωρίς μέλλον. Παρ’ όλα αυτά η ένοπλη επίθεση σε τράπεζες από τους 20χρονους στο όνομα της όποιας ιδεολογίας ή αγανάκτησης αυτοακυρώνει την όποια πολιτική διάσταση των προθέσεών τους.

Το θέμα λοιπόν της δημόσιας συζήτησης θα έπρεπε να είναι αυτό και όχι αν η αστυνομία άσκησε βία με τον όποιο τρόπο αυτό έγινε κατά τη σύλληψη ή μετά των ενόπλων. Ο όποιος ρεβανσισμός ακροαριστερών δυνάμεων και ο «συναγωνισμός» τους με τους ακροδεξιούς για το ποιός θα προβεί σε περισσότερο ακραίες πράξεις βίας, έχει αρχίσει να δηλητηριάζει όλο και περισσότερους νέους κατοίκους της χώρας με ανεξέλεγκτες όπως φαίνεται συνέπειες.

Πολλά ΜΜΕ αναζητώντας επισκεψιμότητα και ακροαματικότητα φαίνεται να αρέσκονται σε αυτό το παιχνίδι εντυπωσιασμού και κανιβαλίζουν την υπόθεση παίρνοντας ακραίες θέσεις που οδηγούν στη εκτράχυνση των ηθών.

Η πολιτεία μέσα στη δίνη αυτή της κρίσης οφείλει να σταθεί δίπλα στη δοκιμαζόμενη νεολαία και να δώσει προτεραιότητα πρώτης γραμμής στη διάσωση αυτής που από πολλούς αποκαλείται «χαμένη γενιά» με την καταπολέμηση της ανεργίας να είναι ο πρώτους από τους στόχους της.

Τα παιδιά αυτά θα πληρώσουν την απερισκεψία τους αυτή με αρκετά χρόνια φυλάκισης, που θα αλλάξει τη ζωή τους για πάντα. Ο αγώνας πέρα από τις βόμβες και τα καλάσνικοφ μπορεί να έχει πολλές μορφές: Προσπάθεια, σπουδές, επιχειρηματικότητα, καινοτομία, τόλμη, υπομονή. Η βία είναι ο εύκολος και ο αφελής δρόμος.

Ας είναι τα παιδιά αυτά το αντιπαράδειγμα και το εφαλτήριο τροφής για σκέψη σε όλη την ελληνική κοινωνία για να μην πάει χαμένη μια ολόκληρη γενιά.