Στις πλατείες ξανά...

«Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»

Πριν περίπου πέντε χρόνια οι πλατείες γέμισαν ανθρώπους. Ανθρώπους από κάθε πολιτικό χώρο, κάθε ηλικίας, θρησκεύματος, προσανατολισμού εμπνευσμένο ιδίως από το κίνημα των Indignados της Ισπανίας. Όλοι τότε διαδήλωναν κατά της λιτότητας, κατά του «Μνημονίου». Το κίνημα αυτό ήταν αυθόρμητο, δημιουργήθηκε ιδίως μέσα από τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, ως έκφραση της αγανάκτησης του κόσμου στα μονομερώς επιβαλλόμενα μέτρα λιτότητας. Το κίνημα αυτό ωστόσο χάθηκε στην πρόσφατη ιστορία διότι δεν είχε συγκεκριμένη ταυτότητα και ξεκάθαρη ιδεολογία. Ειδικότερα, το κίνημα αυτό δεν είχε συνειδητότητα και οργάνωση.

Κάποιοι κατηγόρησαν τους αγανακτισμένους ως το αυγό της έχιδνας που γέννησε την Χρυσή Αυγή. Εν μέρει, είχαν δίκιο. Εν μέρει όμως μόνο. Όταν το κίνημα των ανθρώπων κόπασε από τις πλατείες, όταν τα δυσβάσταχτα μέτρα συνέχισαν αδυσώπητα να επιβάλλονται στις ανήμπορες να αντιδράσουν στις ζωές μας, μια μερίδα αυτών που είχαν κατέβει στους δρόμους, κινούμενοι ιδίως με γνώμονα τα ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ τους, αδικημένοι από το σύστημα, φτωχοί πια, στράφηκαν στην Χρυσή Αυγή. Στράφηκαν στην Βία που αυτή εμπεριείχε. Η βία τους έκανε να νιώθουν την ασφάλεια που αναζητούσαν. Η ψήφος όμως στη Χρυσή Αυγή δεν ήταν ψήφος συνειδητή, ήταν ψήφος συναισθηματική, ήταν ψήφος προς την Βία. Κι αν θεωρήσουμε πως οτιδήποτε προσπαθεί να επιβάλλει τις απόψεις του με την βία συνιστά φασισμό, ε τότε, η ψήφος αυτή, σαφώς ήταν ψήφος στον φασισμό, σε ένα κόμμα που το μόνο του επιχείρημα ήταν η βία. Αυτοί ωστόσο δεν ήταν παρά μια μικρή μερίδα των αγανακτισμένων που ενώθηκαν με τα ήδη υφιστάμενα ακροδεξιά στοιχεία της χώρας μας.

Η πλειοψηφία όμως των αγανακτισμένων δεν οδηγήθηκε στην Χρυσή Αυγή. Η πλειοψηφία των αγανακτισμένων ΑΠΛΑ ΣΩΠΑΣΕ. Σώπασε διότι θεώρησε ότι είχε εκφράσει αυτό που ήθελε, όταν έπρεπε κι ότι είχε επιτελέσει ίσως τον στόχο της. Ήταν, απλοί καθημερινοί άνθρωποι, χαμένοι πολιτικά και ιδεολογικά μέσα στην λαίλαπα των καιρών…

Όλοι αναγνώριζαν την θετική φύση των αγανακτισμένων, κανείς όμως δεν μπόρεσε να εκφράσει τί πραγματικά κατάφεραν αυτοί, τι πρέσβευαν, ποιό ήταν το μεγάλο θετικό στοιχείο της δημιουργίας τους, κανείς δεν μπόρεσε να τους δώσει ταυτότητα. Κι έτσι απλά σώπασαν…

Πρόσφατα, έγινε κάτι φαινομενικά πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά. Πολίτες βγήκαν και πάλι στους δρόμους… αυτή τη φορά για να διαδηλώσουν θετικά υπέρ της κυβέρνησης!!! Και πιο συγκεκριμένα, για να εκφραστούν θετικά κι όχι για να διαδηλώσουν, όχι για να διχάσουν, όχι για να καταστρέψουν. Κι όμως αυτή η αυθόρμητη έκφραση δεν θα έπρεπε να μας παραξενεύει. Αυτό ήταν το επίτευγμα των Αγανακτισμένων! Πολλοί πίστευαν ότι οι Αγανακτισμένοι θα γίνουν «Εξεγερμένοι», «Επαναστατημένοι» κλπ. κλπ. Έκαναν Λάθος!

Οι Αγανακτισμένοι ήταν απλά η έκφραση της «ψευδούς συνείδησης» της αφαιμαγμένης τότε κοινωνίας σε κάτι νέο. Άθελά τους και χωρίς να έχουν πλήρη προς τούτο επίγνωση, οι Αγανακτισμένοι έβαλαν τις βάσεις του Νέου Ανθρωπισμού!

Ακριβώς! Έβαλαν τις βάσεις του Νέου Ανθρωπισμού!

Οι Αγανακτισμένοι άθελά τους δημιούργησαν ένα κίνημα Ενεργούς Μη-Βίας με επίκεντρο τον άνθρωπο, καθοδηγούμενο αποκλειστικά και μόνο από τις ανάγκες των ανθρώπων, ανεξαρτήτως διακρίσεων. Η ταυτότητα των Αγανακτησμένων, ο στρατηγικός τους στόχος ήταν –έστω και ασυναίσθητα- ο ίδιος Άνθρωπος.

Δύο ήταν τα χαρακτηριστικά τους: Πρώτον, η ενεργή συμμετοχή και δεύτερον η μη-βία. Ιδέες που είναι κοινώς αποδεκτές σε όλους ανεξαρτήτως πολιτικού προσανατολισμού.

Όσοι ισχυρίζονται, λοιπόν, ότι οι Αγανακτισμένοι δημιούργησαν την Χρυσή Αυγή πλανώνται. Η Χρυσή Αυγή με την ρητορική της πρεσβεύει την βία, οι Αγανακτισμένοι την μη-βία.

Αυτό λοιπόν το ανθρωπιστικό κίνημα της ενεργούς μη-βίας που άθελά του δημιουργήθηκε ή καλύτερα ωθήθηκε να δημιουργηθεί από το ίδιο το σύστημα, εδραίωσε στις συνειδήσεις μας ότι ΕΙΝΑΙ δυνατό να διαδηλώσουμε ειρηνικά, ότι είναι δυνατό να διεκδικήσουμε ειρηνικά, να εκφραστούμε συλλογικά για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα. Η εδραίωση αυτής της πεποίθησης στις συνειδήσεις μας είναι σημαντικότατη κατάκτηση για τον σύγχρονο κόσμο, ΚΟΜΒΙΚΗ για το Σήμερα και για το Μέλλον, για να περάσουμε από την εποχή της επανάστασης και της δια-δήλωσης, στην εποχή της εκ-δήλωσης και αληθινής συλλογικής θετικής έκφρασης των λαών…

Αν δούμε σφαιρικά και παγκόσμια την κοινωνικοπολιτική συγκυρίας της εποχής μας, διαπιστώνουμε δίχως καμία υπερβολή, ότι οδεύουμε προς το τέλος του Υπαρκτού Καπιταλισμού. Ενός συστήματος που οδήγησε μόνο στην υπερσυσσώρευση πλούτου σε Λίγους και στην φτωχοποίηση των Πολλών. Έως πότε θα συνέβαινε αυτό; Ήταν με μαθηματική ακρίβεια σίγουρο ότι κάποια στιγμή η παγκόσμια αυτή φούσκα θα σκάσει. Το ερώτημα ήταν ποιος θα ήταν ο τρόπος; Σίγουρα ελλοχεύει ο κίνδυνος να σκάσει η φούσκα του Καπιταλισμού με πόλεμο, με πείνα, με φτώχεια, με δυστυχία, με βία.

Είναι, όμως, στο χέρι μας, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, με σύμμαχο την τεχνολογία, να σκάσουμε αυτή την φούσκα ΧΩΡΙΣ ΒΙΑ, πολιτισμένα. Τα πισωγυρίσματα δεν ανήκουν στην εποχή μας. Ως άνθρωποι έχουμε εξελιχθεί, η ανθρώπινη νόηση έχει εξελιχθεί, η Παιδεία έχει περάσει στο DNA μας.

Σε αυτό το πλαίσιο, οι συγκεντρώσεις ΥΠΕΡ της κυβέρνησης είναι το πιο αισιόδοξο μήνυμα των καιρών! Είναι η έκφραση ενός βελτιωμένου ανθρωπισμού, είναι η έκφραση της εξέλιξής μας ως ανθρώπινων όντων! Η συνείδηση της μάζας πλέον δεν είναι ψευδής, αλλά αληθής. Η έκφραση της μάζας θετικά πρεσβεύει ακριβώς αυτό που οι Πολλοί πιστεύουν. Οι συγκεντρώσεις υπέρ της κυβέρνησης είναι η «ΑΛΗΘΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ» του λαού (σε αντίθεση με την «ψευδή», που εκφραζόνταν μέσω της εξέγερσης και της επανάστασης). Ίσως οδηγούμαστε πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία σε αμεσοδημοκρατικά συστήματα διακυβέρνησης που θα καθορίζονται αποκλειστικά και μόνο από την «αληθή συνείδηση» των λαών και σε μοντέλα σταθερής οικο-νομίας συντήρησης (κι όχι αλόγιστης οικονομίας συνεχούς ανάπτυξης).

Το κίνημα της ενεργούς μη βίας ωστόσο δεν είναι καινούριο. Αντίθετα, πολλοί αγώνες δόθηκαν παγκοσμίως μέσω αυτού. Γκάντι, Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, Μαντέλα και πολλοί άλλοι, όλοι «προφήτες» ενός «ευγενικού» πανανθρώπινου αγώνα διεκδίκησης μέσω της μη-βίας, που ανάγουν των άνθρωπο σε μια σε μια ελεύθερη και συνειδητή οντότητα, διαφορετική από τη ζωική.

Είναι ίσως επιτακτικότερο από ποτέ το καθήκον του καθενός από εμάς να γίνει συνοδοιπόρος και συνιδρυτής αυτού του νέου κινήματος του Νέου Ανθρωπισμού και της ενεργούς μη-βίας. Έχουμε επιτακτική υποχρέωση να σηκωθούμε από τον καναπέ και να εκ-δηλώσουμε θετικά (σε αντίθεση με τον όρο «διαδηλώσουμε») με αιτήματα μόνο που ενώνουν και δεν διχάζουν. Έχουμε υποχρέωση, όχι να καταστρέφουμε αυτοκίνητα και να καίμε κάδους, αλλά να στηρίζουμε με την παρουσία μας, να γεμίζουμε τις πλατείες προς κάθε θετικό, συλλογικό, αισιόδοξο και δημιουργικό που συντελείται...

Ο Ανθρωπισμός είναι η μόνη απάντηση για ένα δίκαιο μέλλον χωρίς τις διακρίσεις που παράγουν τα κόμματα, οι θρησκείες, οι φυλές. Αυτό είναι το καλύτερο μέλλον, το μέλλον της ενότητας, της χαράς και της αισιοδοξίας.

Η επιτυχία της ρητορικής της Ελληνικής Κυβέρνησης έγκειται σε αυτό ακριβώς, ότι μέχρι στιγμής καταφέρνει να εκφράσει αυτή την «αληθή συνείδηση» της ελληνικής και όχι μόνο κοινωνίας, των λαών με τρόπο διπλωματικό, «πολιτισμένο». Οι λαοί είναι αισιόδοξοι και περήφανοι, πιστεύουν στον εαυτό τους και στην δύναμή τους. Η Ελληνική Κυβέρνηση στην παρούσα φάση εκφράζει ακριβώς αυτή την υπερηφάνεια της εθνικής αλλά και ανθρώπινης αξιοπρέπειας των Ελλήνων.

Σίγουρα, το δύσκολο θα είναι να την υλοποιήσει, όχι όμως ακατόρθωτο. Σίγουρα θα πρέπει να συγκρουστεί με έναν μηχανισμό βίας, ατομισμού και κέρδους που έχει τοποθετήσει γερά τα θεμέλιά του στον κόσμο μας. Ενός μηχανισμού όμως που παραβλέπει τον Άνθρωπο, που παραβλέπει τους Πολλούς. Ήδη οι «προθεσμίες» συμμόρφωσής μας τίθενται και πάλι πιο εκβιαστικά από ποτέ. Αξίζει όμως να αγωνιστούμε για αυτό το όνειρο «κι ας είναι η φωτιά του να μας κάψει»! Άλλωστε όπως είπε και ο Γκάντι: «Στην αρχή σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, μετά κερδίζεις»…

Εάν οι λαοί παγκοσμίως αρχίσουν να εκφράζουν ανθρωπιστικά την «αληθή συνείδησή» τους συλλογικά, δημιουργικά και θετικά –και μόνο θετικά- χωρίς διχασμούς, χωρίς διακρίσεις, χωρίς πλεονεξία, χωρίς μισαλλοδοξία, χωρίς εμπάθεια, χωρίς βία, με μοναδικό γνώμονα τις ανάγκες των ανθρώπων, με σεβασμό στην διαφορετικότητα των λαών, ίσως οικοδομήσουμε έναν λίγο πιο «ανθρώπινο» κόσμο για τις επόμενες γενιές, για τα παιδιά μας.

Στις πλατείες ξανά, λοιπόν, για να προστατέψουμε την ανθρώπινη τιμή μας και την τιμή των ανθρώπων όλου του κόσμου…

Στουραϊτης Δ. Νικόλαος

Δικηγόρος

Κέντρο Είσπραξης Ασφαλιστικών Οφειλών (Κ.Ε.Α.Ο.)

ΚΕΝΤΡΟ ΕΙΣΠΡΑΞΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ (Κ.Ε.Α.Ο.)

Με το με αριθ. πρωτ. : Φ.80000 / οικ.23794/790 5/8/ έγγραφο της Γενικής Γραμματείας Κοινωνικών Ασφαλίσεων αναφέρεται ότι:

«Με τις διατάξεις του άρθρου 101 του ν. 4172/2013 «Φορολογία Εισοδήματος, Επείγοντα μέτρα εφαρμογής του Ν.4046/2012, του Ν.4093/2012 και του Ν.4127/2013, και άλλες διατάξεις», προβλέπεται η σύσταση και λειτουργία του Κέντρου Είσπραξης Ασφαλιστικών Οφειλών (ΚΕΑΟ) – ΦΕΚ 167/23.7.2013, τεύχος Α ).

Σκοπός του ΚΕΑΟ είναι η θέσπιση ενιαίων διαδικασιών και μηχανισμών για την έγκαιρη είσπραξη των οφειλών και των καθυστερούμενων εισφορών των ασφαλιστικών οργανισμών με στόχο την ενίσχυση της βιωσιμότητας τους συστήματος κοινωνικής ασφάλισης.

 Η δημιουργία του Κέντρου αποτελεί μνημονιακή δέσμευση που έχει αναλάβει η χώρα μας, από την υλοποίηση της οποίας έχουν προσδιοριστεί συγκεκριμένα οικονομικά αποτελέσματα.

Αποτελεί το πρώτο βήμα μίας μεταρρύθμισης με τελικό στόχο την πλήρη ενσωμάτωση των εσόδων των ασφαλιστικών Οργανισμών στη φορολογική διοίκηση και την ενοποίηση της διαδικασίας είσπραξης φορολογικών και ασφαλιστικών οφειλών μέχρι την 1/7/2017. »

Δηλαδή, το Ελληνικό Δημόσιο μέσω της Γενικής Γραμματείας Κοινωνικών Ασφαλίσεων του Υπουργείου αμέσως μετά την ίδρυση του νέου αυτού Κέντρου συνομολογεί ότι:

Α. Η θέσπιση του φορέα τούτο συνιστά μνημονιακή δέσμευση,

Β. Ότι τελικός στόχος είναι η ενσωμάτωση των εσόδων των ασφαλιστικών Οργανισμών στη φορολογική διοίκηση και

Γ. Τελικός στόχος είναι η ενοποίηση της διαδικασίας είσπραξης φορολογικών και ασφαλιστικών οφειλών μέχρι την 1/7/2017.

Επιπλέον, από την μελέτη του άρθρου 101 του ν. 4172/2013 προκύπτουν ως προς τον σκοπό, την οργάνωση και την λειτουργία του Κ.Ε.Α.Ο. οι κάτωθι παρατηρήσεις:

Δ. Η ίδρυση του Κέντρου τούτου από μόνη της αποδεικνύει την αποτυχία της ορθής λειτουργίας των όλων των Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης (Κ.Φ.Α.) της χώρας μας. Ιδίως αποδεικνύει την κακή οργάνωση και διάρθρωση των Φορέων αυτών ως προς την λειτουργία τους και ιδίως ως προς την είσπραξη των απαιτήσεών τους, καθώς αν και υπάρχει θεσμοθετημένη διαδικασία είσπραξης (μέσω Κ.Ε.Δ.Ε.) που δύνανται να ακολουθούν, αδυνατούν να την εφαρμόσουν. Όπως αναφέρεται στο ως άνω έγγραφο της Γ.Γ.Κ.Α. «Με τη λειτουργία του Κέντρου, επιλύονται προβλήματα που κατά το παρελθόν καθιστούσαν τη διαδικασία είσπραξης και λήψης μέτρων αναγκαστικής είσπραξης πολύπλοκη και χρονοβόρα, με αποτέλεσμα οι ασφαλιστικοί οργανισμοί να μην εισπράττουν τα προβλεπόμενα έσοδά τους.» Καθίσταται σαφές έτσι ότι οι Φ.Κ.Α. έχουν καταστεί δέσμιοι  μιας πολύπλοκης γραφειοκρατικής διαδικασίας είσπραξης που το ίδιο το Ελληνικό Δημόσιο έχει δημιουργήσει.  Η ίδρυση αυτή μάλιστα πιθανόν να αποτελεί τον προάγγελο της ενοποίησης όλων των ταμείων στη χώρα μας σε έναν ενιαίο κρατικό ασφαλιστικό φορέα και στην μετάβαση σε ένα σύστημα κοινωνικής ασφάλισης τύπου Beveridge.

Ε. Οι υφιστάμενοι αυτή την στιγμή Φορείς Κοινωνικών Ασφαλίσεων (ΙΚΑ-ΕΤΑΜ, ΕΤΑΑ, ΟΓΑ) αποτελούν διακριτά Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (ΝΠΔΔ) τα οποία έχουν λειτουργική και οικονομική αυτοτέλεια μεταξύ τους.

Το Ελληνικό Δημόσιο όμως κατόπιν της ανωτέρω διαπίστωσης, περί αδυναμίας είσπραξης, δημιούργησε έναν νέο φορέα, το ΚΕΑΟ, που λειτουργεί με οικονομική και λογιστική αυτοτέλεια, και εποπτεύεται από τον Διοικητή του ΙΚΑ – ΕΤΑΜ ή τον Υποδιοικητή, κατόπιν εκχώρησης της αρμοδιότητας αυτής. Δηλαδή το ΚΕΑΟ ως προς την νομική του φύση, ΔΕΝ συνιστά διακριτό νομικό πρόσωπο, αλλά παρακλάδι και προέκταση του ΙΚΑ – ΕΤΑΜ, στην πραγματικότητα αποτελεί ένα νέο τμήμα του ΙΚΑ, χωρίς δηλαδή νομική και διοικητική αυτοτέλεια. Παρ’ όλα αυτά δίνεται σε αυτό οικονομική και λογιστική αυτοτέλεια. Πρόκειται προφανώς για περίτεχνο νομικό τέχνασμα, στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας. Το Ελληνικό Δημόσιο και ο Έλληνας νομοθέτης γνωρίζοντας ότι φορείς των δικαιωμάτων είσπραξης των ασφαλιστικών εισφορών των διοικουμένων μπορούν να αποτελούν μόνον νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου (βλ. απόφαση 5024/1987 ΣτΕ), καθώς και γνωρίζοντας την οικονομική αδυναμία του κράτους να ιδρύσει και να συντηρήσει ένα ακόμη τέτοιο ΝΠΔΔ, επιλέγει την λύση της εκχώρησης αρμοδιότητας. Πλην όμως θεωρώ ότι είναι ανεπίτρεπτη νομικά η παραχώρηση λογιστικής και οικονομικής αυτοτέλειας επί αρμοδιότητας Φορέα.

ΣΤ. Σύμφωνα με την παράγραφο 8 του άρθρου 101, και παρά την μη διοικητική και νομική αυτοτέλεια του ΚΕΑΟ, ο φορέας αυτός θα χρηματοδοτείται από τους ίδιους τους Φ.Κ.Α. . Αυτό ωστόσο σημαίνει επιβάρυνση των –ήδη βεβαρημένων- προϋπολογισμών τους. Δεν αποκλείεται μάλιστα στο εγγύς μέλλον να θεσπιστούν και αυξήσεις επί των ασφαλιστικών εισφορών των ασφαλισμένων υπέρ ΚΕΑΟ κι έτσι άλλο ένα δημόσιο έξοδο να μετακυλισθεί στους διοικουμένους.

Ζ. Βασικός σκοπός του ΚΕΑΟ δεν είναι μόνον η είσπραξη των ασφαλιστικών αξιώσεων των Φ.Κ.Α., αλλά –και θεωρώ πως αυτός είναι ο βασικός λόγος ίδρυσής του- η δημιουργία βάσης δεδομένων οφειλετών και η συγκέντρωση στατιστικών στοιχείων. Σαφώς η στατιστική μελέτη λειτουργίας των ΦΚΑ είναι θετική και θεμιτή μέθοδος εξυγίανσης των ταμείων, πράγμα που θα μπορούσε όμως να συντελεστεί απλά με την δημιουργία μιας Επιτροπής Μελέτης για την Εξυγίανση της Κοινωνικής Ασφάλισης και όχι με την ίδρυση νέου Φορέα. Όμως, η σκοπιμότητα ίδρυσης του ΚΕΑΟ έγκειται ιδίως στο ότι ο Φορέας αυτός θα δημιουργήσει μια «μαύρη λίστα» ασφαλισμένων που ενδεχομένως με την πρόφαση της οφειλής τους θα στερηθούν βασικά ασφαλιστικά τους δικαιώματα (συντάξεις, παροχές) ακόμα και σε περιπτώσεις μη οριστικοποιημένων οφειλών. Στα πλαίσια δε της επιδιωκόμενης ενοποίησης της διαδικασίας είσπραξης φορολογικών και ασφαλιστικών οφειλών, μακροπρόθεσμος σκοπός της λειτουργίας αυτού θεωρώ πως θα είναι η επίτευξη μεγαλύτερων δημοσιονομικών κερδών (που θα εξυπηρετούν αμφίβολης κοινωνικής ωφέλειας σκοπούς), «θυσιάζοντας» και αδιαφορώντας για τις κοινωνικές παροχές των ασφαλισμένων με την πρόφαση της «οφειλής» και της ένταξής τους στην ως άνω λίστα οφειλετών.

Η. Τέλος, όπως όλα τα πρόσφατα «πολυνομοσχέδια», έτσι και το άρθρο 101 του Ν.4172/2013, εκτός από την πρόβλεψη για την ίδρυση του ΚΕΑΟ περιέχει ορισμένες «πονηρές» διατάξεις που πέρασαν στα ψιλά γράμματα. Βασική τέτοια ρύθμιση είναι αυτή της παραγράφου 11 α’ σύμφωνα με την οποία ορίζεται: «Η άσκηση διοικητικών προσφυγών ή ενδίκων βοηθημάτων κατά την ισχύουσα διαδικασία στους οικείους ασφαλιστικούς οργανισμούς για την αμφισβήτηση των καθυστερούμενων ασφαλιστικών οφειλών δεν έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα.». Η διάταξη αυτή είναι κατάφορα προκλητική αφού στην ουσία αναιρείται με αυτή το θεμελιούμενο στο Σύνταγμα (αρ.20) δικαίωμα του οφειλέτη για παροχή έννομης προστασίας.

Ο οφειλέτης του ταμείου κατ’ αρχήν μπορεί κατά οποιασδήποτε ταμειακής βεβαίωσης να ασκήσει ανακοπή και αίτηση αναστολής εκτέλεσης της καταλογιστικής πράξης. Η διάταξη αυτή ωστόσο κάνει σαφές ότι δεν θα γίνεται δεκτό το ανασταλτικό αποτέλεσμα των ένδικων βοηθημάτων από το ΚΕΑΟ το οποίο θα συνεχίζει να επιδιώκει την είσπραξη των οφειλών με κάθε τρόπο, παραγκωνίζοντας έτσι ακόμα και τα διοικητικά δικαστήρια.

Επιπλέον, σύμφωνα με την κρατούσα στην νομολογία άποψη «η ταμειακή βεβαίωση που διενεργήθηκε, πριν από την επίδοση των καταλογιστικών πράξεων, κατά την διάρκεια της προθεσμίας για την άσκηση της ενστάσεως και σε κάθε περίπτωση πριν την έκδοση αποφάσεως επί ενστάσεως δεν είναι νόμιμη, αλλά πρόωρη και καταχρηστική. Με το τρόπο αυτό, αναιρείται το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά για παροχή έννομης προστασίας, αφού, κατά το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί, από την έκδοση των καταλογιστικών πράξεων, μέχρι την έκδοση αποφάσεως από την ΤΔΕ, λείπει κάθε μορφής έννομη προστασία, αφού ούτε προσφυγή μπορεί να ασκηθεί κατά της ουσίας της απαιτήσεως, ούτε ανακοπή. Από τον συνδυασμό των διατάξεων που ορίζουν τα σχετικά με την έκδοση των καταλογιστικών πράξεων και αποφάσεων του ΙΚΑ, την υποβολή αιτήσεων θεραπείας στις ΤΔΕ και προσφυγών στα Διοικητικά Δικαστήρια, τη βεβαίωση των καθυστερημένων εισφορών στις ταμειακές υπηρεσίες του ΙΚΑ και την αναγκαστική είσπραξη αυτών (αρ.73 παρ.1 ΚΕΔΕ, 27 παρ.3α ΑΝ 1846/51, αρ.26,27,119,120,112-115 Κανονισμού Ασφάλισης ΙΚΑ, αρ.19 ΠΔ 341/78 κλπ) προκύπτει ότι, κατά το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί από την έκδοση της καταλογιστικής απόφασης του Δ/ντή που θεωρείται άμεσα εκτελεστή, μέχρι την έκδοση απόφασης στην ενδικοφανή προσφυγή που υποβάλλεται, λείπει κάθε μορφή έννομης προστασίας των φερομένων ως οφειλετών, αφού κατά το διάστημα αυτό το ΙΚΑ έχει τη δυνατότητα να λάβει όλα τα προβλεπόμενα στο νόμο αναγκαστικά μέτρα για την είσπραξη της οφειλής, χωρίς να μπορεί ο οφειλέτης να προβάλλει οποιαδήποτε ουσιαστική αντίρρηση κατά της απαιτήσεως του ΙΚΑ. Και τούτο γιατί ο έλεγχος των ισχυρισμών του οφειλέτη για το βάσιμο ή αβάσιμο της απαίτησης του ΙΚΑ έχει ανατεθεί στις Τοπικές Διοικητικές Επιτροπές (ΤΔΕ) και τα Διοικητικά Δικαστήρια και όχι στο Δικαστήριο που κρίνει την ανακοπή που τυχόν ασκείται από τον οφειλέτη που είναι αναρμόδιο να ασχοληθεί με την ουσία της υποθέσεως. Με τον τρόπο όμως αυτό, ενώ ακόμα διαπλάσσεται το δικαίωμα του ΙΚΑ και η αντίστοιχη υποχρέωση του οφειλέτη, απειλείται η εκτέλεση της καταλογιστικής πράξης. Τούτο όμως είναι φανερό ότι είναι καταχρηστικό, εφόσον στην ουσία αναιρείται το θεμελιούμενο στο Σύνταγμα (αρ.20) δικαίωμα του οφειλέτη για παροχή έννομης προστασίας.  

 ***

Κατόπιν όλων των ανωτέρω, καθίσταται σαφές ότι η ίδρυση και λειτουργία του ΚΕΑΟ ενέχει κινδύνους για τον Έλληνα ασφαλισμένο ή συνταξιούχο. Αποδεικνύει την αποτυχία του ελληνικού ασφαλιστικού συστήματος, την ανυπαρξία Κοινωνικού Κράτους και Κράτους Δικαίου και την στα πλαίσια «μνημονιακών» συμφωνιών σταδιακή αντικατάστασή του από ένα ολοκληρωτικού τύπου «εισπρακτικό» μηχανισμό που αδιαφορεί για βασικά κοινωνικά αγαθά όπως η κοινωνική ασφάλιση.

Στουραϊτης Δ. Νικόλαος

Δικηγόρος