Στις πλατείες ξανά...

«Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»

Πριν περίπου πέντε χρόνια οι πλατείες γέμισαν ανθρώπους. Ανθρώπους από κάθε πολιτικό χώρο, κάθε ηλικίας, θρησκεύματος, προσανατολισμού εμπνευσμένο ιδίως από το κίνημα των Indignados της Ισπανίας. Όλοι τότε διαδήλωναν κατά της λιτότητας, κατά του «Μνημονίου». Το κίνημα αυτό ήταν αυθόρμητο, δημιουργήθηκε ιδίως μέσα από τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, ως έκφραση της αγανάκτησης του κόσμου στα μονομερώς επιβαλλόμενα μέτρα λιτότητας. Το κίνημα αυτό ωστόσο χάθηκε στην πρόσφατη ιστορία διότι δεν είχε συγκεκριμένη ταυτότητα και ξεκάθαρη ιδεολογία. Ειδικότερα, το κίνημα αυτό δεν είχε συνειδητότητα και οργάνωση.

Κάποιοι κατηγόρησαν τους αγανακτισμένους ως το αυγό της έχιδνας που γέννησε την Χρυσή Αυγή. Εν μέρει, είχαν δίκιο. Εν μέρει όμως μόνο. Όταν το κίνημα των ανθρώπων κόπασε από τις πλατείες, όταν τα δυσβάσταχτα μέτρα συνέχισαν αδυσώπητα να επιβάλλονται στις ανήμπορες να αντιδράσουν στις ζωές μας, μια μερίδα αυτών που είχαν κατέβει στους δρόμους, κινούμενοι ιδίως με γνώμονα τα ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ τους, αδικημένοι από το σύστημα, φτωχοί πια, στράφηκαν στην Χρυσή Αυγή. Στράφηκαν στην Βία που αυτή εμπεριείχε. Η βία τους έκανε να νιώθουν την ασφάλεια που αναζητούσαν. Η ψήφος όμως στη Χρυσή Αυγή δεν ήταν ψήφος συνειδητή, ήταν ψήφος συναισθηματική, ήταν ψήφος προς την Βία. Κι αν θεωρήσουμε πως οτιδήποτε προσπαθεί να επιβάλλει τις απόψεις του με την βία συνιστά φασισμό, ε τότε, η ψήφος αυτή, σαφώς ήταν ψήφος στον φασισμό, σε ένα κόμμα που το μόνο του επιχείρημα ήταν η βία. Αυτοί ωστόσο δεν ήταν παρά μια μικρή μερίδα των αγανακτισμένων που ενώθηκαν με τα ήδη υφιστάμενα ακροδεξιά στοιχεία της χώρας μας.

Η πλειοψηφία όμως των αγανακτισμένων δεν οδηγήθηκε στην Χρυσή Αυγή. Η πλειοψηφία των αγανακτισμένων ΑΠΛΑ ΣΩΠΑΣΕ. Σώπασε διότι θεώρησε ότι είχε εκφράσει αυτό που ήθελε, όταν έπρεπε κι ότι είχε επιτελέσει ίσως τον στόχο της. Ήταν, απλοί καθημερινοί άνθρωποι, χαμένοι πολιτικά και ιδεολογικά μέσα στην λαίλαπα των καιρών…

Όλοι αναγνώριζαν την θετική φύση των αγανακτισμένων, κανείς όμως δεν μπόρεσε να εκφράσει τί πραγματικά κατάφεραν αυτοί, τι πρέσβευαν, ποιό ήταν το μεγάλο θετικό στοιχείο της δημιουργίας τους, κανείς δεν μπόρεσε να τους δώσει ταυτότητα. Κι έτσι απλά σώπασαν…

Πρόσφατα, έγινε κάτι φαινομενικά πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά. Πολίτες βγήκαν και πάλι στους δρόμους… αυτή τη φορά για να διαδηλώσουν θετικά υπέρ της κυβέρνησης!!! Και πιο συγκεκριμένα, για να εκφραστούν θετικά κι όχι για να διαδηλώσουν, όχι για να διχάσουν, όχι για να καταστρέψουν. Κι όμως αυτή η αυθόρμητη έκφραση δεν θα έπρεπε να μας παραξενεύει. Αυτό ήταν το επίτευγμα των Αγανακτισμένων! Πολλοί πίστευαν ότι οι Αγανακτισμένοι θα γίνουν «Εξεγερμένοι», «Επαναστατημένοι» κλπ. κλπ. Έκαναν Λάθος!

Οι Αγανακτισμένοι ήταν απλά η έκφραση της «ψευδούς συνείδησης» της αφαιμαγμένης τότε κοινωνίας σε κάτι νέο. Άθελά τους και χωρίς να έχουν πλήρη προς τούτο επίγνωση, οι Αγανακτισμένοι έβαλαν τις βάσεις του Νέου Ανθρωπισμού!

Ακριβώς! Έβαλαν τις βάσεις του Νέου Ανθρωπισμού!

Οι Αγανακτισμένοι άθελά τους δημιούργησαν ένα κίνημα Ενεργούς Μη-Βίας με επίκεντρο τον άνθρωπο, καθοδηγούμενο αποκλειστικά και μόνο από τις ανάγκες των ανθρώπων, ανεξαρτήτως διακρίσεων. Η ταυτότητα των Αγανακτησμένων, ο στρατηγικός τους στόχος ήταν –έστω και ασυναίσθητα- ο ίδιος Άνθρωπος.

Δύο ήταν τα χαρακτηριστικά τους: Πρώτον, η ενεργή συμμετοχή και δεύτερον η μη-βία. Ιδέες που είναι κοινώς αποδεκτές σε όλους ανεξαρτήτως πολιτικού προσανατολισμού.

Όσοι ισχυρίζονται, λοιπόν, ότι οι Αγανακτισμένοι δημιούργησαν την Χρυσή Αυγή πλανώνται. Η Χρυσή Αυγή με την ρητορική της πρεσβεύει την βία, οι Αγανακτισμένοι την μη-βία.

Αυτό λοιπόν το ανθρωπιστικό κίνημα της ενεργούς μη-βίας που άθελά του δημιουργήθηκε ή καλύτερα ωθήθηκε να δημιουργηθεί από το ίδιο το σύστημα, εδραίωσε στις συνειδήσεις μας ότι ΕΙΝΑΙ δυνατό να διαδηλώσουμε ειρηνικά, ότι είναι δυνατό να διεκδικήσουμε ειρηνικά, να εκφραστούμε συλλογικά για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα. Η εδραίωση αυτής της πεποίθησης στις συνειδήσεις μας είναι σημαντικότατη κατάκτηση για τον σύγχρονο κόσμο, ΚΟΜΒΙΚΗ για το Σήμερα και για το Μέλλον, για να περάσουμε από την εποχή της επανάστασης και της δια-δήλωσης, στην εποχή της εκ-δήλωσης και αληθινής συλλογικής θετικής έκφρασης των λαών…

Αν δούμε σφαιρικά και παγκόσμια την κοινωνικοπολιτική συγκυρίας της εποχής μας, διαπιστώνουμε δίχως καμία υπερβολή, ότι οδεύουμε προς το τέλος του Υπαρκτού Καπιταλισμού. Ενός συστήματος που οδήγησε μόνο στην υπερσυσσώρευση πλούτου σε Λίγους και στην φτωχοποίηση των Πολλών. Έως πότε θα συνέβαινε αυτό; Ήταν με μαθηματική ακρίβεια σίγουρο ότι κάποια στιγμή η παγκόσμια αυτή φούσκα θα σκάσει. Το ερώτημα ήταν ποιος θα ήταν ο τρόπος; Σίγουρα ελλοχεύει ο κίνδυνος να σκάσει η φούσκα του Καπιταλισμού με πόλεμο, με πείνα, με φτώχεια, με δυστυχία, με βία.

Είναι, όμως, στο χέρι μας, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, με σύμμαχο την τεχνολογία, να σκάσουμε αυτή την φούσκα ΧΩΡΙΣ ΒΙΑ, πολιτισμένα. Τα πισωγυρίσματα δεν ανήκουν στην εποχή μας. Ως άνθρωποι έχουμε εξελιχθεί, η ανθρώπινη νόηση έχει εξελιχθεί, η Παιδεία έχει περάσει στο DNA μας.

Σε αυτό το πλαίσιο, οι συγκεντρώσεις ΥΠΕΡ της κυβέρνησης είναι το πιο αισιόδοξο μήνυμα των καιρών! Είναι η έκφραση ενός βελτιωμένου ανθρωπισμού, είναι η έκφραση της εξέλιξής μας ως ανθρώπινων όντων! Η συνείδηση της μάζας πλέον δεν είναι ψευδής, αλλά αληθής. Η έκφραση της μάζας θετικά πρεσβεύει ακριβώς αυτό που οι Πολλοί πιστεύουν. Οι συγκεντρώσεις υπέρ της κυβέρνησης είναι η «ΑΛΗΘΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ» του λαού (σε αντίθεση με την «ψευδή», που εκφραζόνταν μέσω της εξέγερσης και της επανάστασης). Ίσως οδηγούμαστε πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία σε αμεσοδημοκρατικά συστήματα διακυβέρνησης που θα καθορίζονται αποκλειστικά και μόνο από την «αληθή συνείδηση» των λαών και σε μοντέλα σταθερής οικο-νομίας συντήρησης (κι όχι αλόγιστης οικονομίας συνεχούς ανάπτυξης).

Το κίνημα της ενεργούς μη βίας ωστόσο δεν είναι καινούριο. Αντίθετα, πολλοί αγώνες δόθηκαν παγκοσμίως μέσω αυτού. Γκάντι, Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, Μαντέλα και πολλοί άλλοι, όλοι «προφήτες» ενός «ευγενικού» πανανθρώπινου αγώνα διεκδίκησης μέσω της μη-βίας, που ανάγουν των άνθρωπο σε μια σε μια ελεύθερη και συνειδητή οντότητα, διαφορετική από τη ζωική.

Είναι ίσως επιτακτικότερο από ποτέ το καθήκον του καθενός από εμάς να γίνει συνοδοιπόρος και συνιδρυτής αυτού του νέου κινήματος του Νέου Ανθρωπισμού και της ενεργούς μη-βίας. Έχουμε επιτακτική υποχρέωση να σηκωθούμε από τον καναπέ και να εκ-δηλώσουμε θετικά (σε αντίθεση με τον όρο «διαδηλώσουμε») με αιτήματα μόνο που ενώνουν και δεν διχάζουν. Έχουμε υποχρέωση, όχι να καταστρέφουμε αυτοκίνητα και να καίμε κάδους, αλλά να στηρίζουμε με την παρουσία μας, να γεμίζουμε τις πλατείες προς κάθε θετικό, συλλογικό, αισιόδοξο και δημιουργικό που συντελείται...

Ο Ανθρωπισμός είναι η μόνη απάντηση για ένα δίκαιο μέλλον χωρίς τις διακρίσεις που παράγουν τα κόμματα, οι θρησκείες, οι φυλές. Αυτό είναι το καλύτερο μέλλον, το μέλλον της ενότητας, της χαράς και της αισιοδοξίας.

Η επιτυχία της ρητορικής της Ελληνικής Κυβέρνησης έγκειται σε αυτό ακριβώς, ότι μέχρι στιγμής καταφέρνει να εκφράσει αυτή την «αληθή συνείδηση» της ελληνικής και όχι μόνο κοινωνίας, των λαών με τρόπο διπλωματικό, «πολιτισμένο». Οι λαοί είναι αισιόδοξοι και περήφανοι, πιστεύουν στον εαυτό τους και στην δύναμή τους. Η Ελληνική Κυβέρνηση στην παρούσα φάση εκφράζει ακριβώς αυτή την υπερηφάνεια της εθνικής αλλά και ανθρώπινης αξιοπρέπειας των Ελλήνων.

Σίγουρα, το δύσκολο θα είναι να την υλοποιήσει, όχι όμως ακατόρθωτο. Σίγουρα θα πρέπει να συγκρουστεί με έναν μηχανισμό βίας, ατομισμού και κέρδους που έχει τοποθετήσει γερά τα θεμέλιά του στον κόσμο μας. Ενός μηχανισμού όμως που παραβλέπει τον Άνθρωπο, που παραβλέπει τους Πολλούς. Ήδη οι «προθεσμίες» συμμόρφωσής μας τίθενται και πάλι πιο εκβιαστικά από ποτέ. Αξίζει όμως να αγωνιστούμε για αυτό το όνειρο «κι ας είναι η φωτιά του να μας κάψει»! Άλλωστε όπως είπε και ο Γκάντι: «Στην αρχή σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, μετά κερδίζεις»…

Εάν οι λαοί παγκοσμίως αρχίσουν να εκφράζουν ανθρωπιστικά την «αληθή συνείδησή» τους συλλογικά, δημιουργικά και θετικά –και μόνο θετικά- χωρίς διχασμούς, χωρίς διακρίσεις, χωρίς πλεονεξία, χωρίς μισαλλοδοξία, χωρίς εμπάθεια, χωρίς βία, με μοναδικό γνώμονα τις ανάγκες των ανθρώπων, με σεβασμό στην διαφορετικότητα των λαών, ίσως οικοδομήσουμε έναν λίγο πιο «ανθρώπινο» κόσμο για τις επόμενες γενιές, για τα παιδιά μας.

Στις πλατείες ξανά, λοιπόν, για να προστατέψουμε την ανθρώπινη τιμή μας και την τιμή των ανθρώπων όλου του κόσμου…

Στουραϊτης Δ. Νικόλαος

Δικηγόρος