Η εποχή της ανεμελιάς

Ηταν Οκτώβριος του 2000. Ένα νέο παιδί (παιδί και... στα μυαλά, με όλη τη σημασία δηλαδή της λέξης) περνούσε την πόρτα του "Μανδαλιδείου" κτιρίου, προκειμένου να παρακολουθήσει το πρώτο του μάθημα στη Σχολή Δημοσιογραφίας και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας (όχι Ενημέρωσης, μην ξεχνιόμαστε) του Α.Π.Θ. Αγωνία αν θα προλάβαινε το μάθημα, μάταια όμως, καθώς το μάθημα είχε αρχίσει μία ώρα πριν.
Την επόμενη μέρα από νωρίς στο θρανίο. Οι πρώτες γνωριμίες, οι πρώτες φιλίες, δυνατές μέχρι σήμερα (οι περισσότερες...). Τα εξάμηνα περνούσαν, όπως επίσης "περνούσαν" και τα μαθήματα, με αποτέλεσμα να του βγει το προσωνύμιο "Καΐλας" (λόγω γκρίνιας και... μετέπειτα άριστου βαθμού).
Ελεύθερος χρόνος... άπλετος. Ανεμελιά, βόλτες, Αρειανάρα, μαλώματα για το τάδε ή το δείνα ματς, αγώνες για μια καλύτερη... σχολή, αναμνήσεις ανεξίτηλες για πάντα.
Νοέμβριος 2004: Ορκωμοσία, ο κύκλος έκλεισε. Πότε πρόλαβαν ρε πούστη και πέρασαν αυτά τα χρόνια;
Σεπτέμβριος 2005: Μεταπτυχιακό στην Αγγλία (τρομάρα του).
Γενάρης 2007: Δεύτερη προσπάθεια για το μεταπτυχιακό (και πάλι τρομάρα του).
Σεπτεμβριος 2007: Πρώτο εξάμηνο στην Αγγλική φιλολογία. "Ρε παιδιά, γίναμε πάλι φοιτητές;", σκέφτηκε. Χαράς ευαγγέλια, ήταν και μέσα στο campus, που το είχε πάντα απωθημένο.
Γενάρης 2009: Αθλητικά Νέα, Ραδιόφωνο. Συνδυασμός απασχόλησης και σπουδών.
Σεπτέμβρης 2009: Αθλητικά Νέα, Εφημερίδα. Εργασία και... σπουδές όσο μας μένει χρόνος.
Φλεβάρης 2010: σε έξι μέρες κλείνω τα 27.
Πώς μεγαλώσαμε ρε γαμώτο; Που είναι οι εκδρομές, που είναι οι μαγικές μέρες του 2000; Κάποτε συζητούσαμε για τον Άρη, την ΑΕΚ, τις γκόμενες, τις... βάρκες που κουνιούτανε. Τώρα... "έλα Δημήτρη στη δουλειά είμαι, κλείσε καίγομαι"..., "ναι, ναι μαλάκα, κι εγώ έχω να μοντάρω ένα ρεπορτάζ για Β' Γερμανίας".
Μεγαλώσαμε...