Η ελπίδα είναι αθάνατη

Θα ήθελα να ξεκινήσω το παρόν κείμενο με την εξωτερίκευση μίας προσωπικής προτίμησης: ηδονίζομαι με τους ανθρώπους που έχουν διαύγεια πνεύματος, με τους ανθρώπους που το μυαλό τους παίρνει επικίνδυνα γρήγορες στροφές και μπορούν να σε καταλάβουν πριν καν σκεφτείς εσύ κάτι!

Στον αντίποδα, απεχθάνομαι (ο χαρακτηρισμός είναι βαρύς, αλλά όσο κι αν έστυψα το μυαλό μου, δε βρήκα κάποιον καταλληλότερο) τους «φελλούς», αυτούς που κοιτάζουν μόνο αυτό που υπάρχει μπροστά τους και κρίνουν αποκλειστικά και μόνο βάσει αυτού! Ναι, ίσως η οξύνοια να είναι ένα έμφυτο χάρισμα, όμως κανείς δεν απαγορεύει σε κανέναν να το «παλέψει», ώστε να γίνει επίκτητο.

Ύστερα από αυτή την απαραίτητη εισαγωγή, προχωρώ στο κυρίως θέμα της σημερινής μου «κατάθεσης». Έρχομαι στο παρόν, εστιάζω το φακό στη μικρή Ελλαδίτσα μας και αναφέρομαι ειδικότερα στη σημερινή κατάσταση της ανασφάλειας, της κρίσης, του χάους, το οποίο βιώνουμε όλοι, παρακολουθώντας αποσβολωμένοι τις πολιτικές –και κοινωνικές- εξελίξεις του παγκόσμιου χωριού.

Η αφορμή για το κείμενο ήταν ένα απίστευτο λογοπαίγνιο που διάβασα σε μία ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης και μου έφτιαξε πραγματικά τη μέρα. Έλεγε η συντάκτρια: «Ένα λάθος κόμμα μπορεί να σου χαλάσει όλη τη σύνταξη, έλεγε η δασκάλα στο σχολείο. Τώρα κατάλαβα ότι δεν εννοούσε τα γραπτά!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!». Υπέροχο, εκπληκτικό. Ο πλούτος της ελληνικής γλώσσας και η πολυσήμαντη αξία αρκετών ελληνικών λέξεων είναι ίσως από τα λίγα πράγματα που μου γεννούν... εθνικιστικές τάσεις. Μπορεί και το μοναδικό.

Το post αυτό είναι μόνο ένας κρίκος μιας τεράστιας αλυσίδας ευφυών λογοπαιγνίων που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό και έχουν ως πηγή έμπνευσης την παρούσα κατάσταση στη χώρα μας.

Και φτάνω στα συμπεράσματα: ΝΑΙ, ισχύει ες αεί η έκφραση «ουδέν κακόν αμιγές καλού». ΝΑΙ, ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του απίστευτες δυνάμεις και αντοχές και πρέπει να ξεχωρίζει μέσα από τη διαφορετικότητά του. ΝΑΙ, αυξάνονται ολοένα γύρω μου τα άτομα που με ηδονίζουν (με την έννοια που έδωσα στην αρχή του κειμένου).

Όσο, λοιπόν, βλέπω τέτοια φαινόμενα, δε φοβάμαι τίποτα. Το μυαλό είναι το μεγαλύτερο όπλο που κουβαλάει ο καθένας στον καθημερινό του πόλεμο. Και... η ελπίδα δεν πεθαίνει τελευταία. Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΗ!!!