Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Facebook: Ευχή και κατάρα…


Τον τελευταίο καιρό έχω κολλήσει τον «ιό του facebook». Συνεχές «κοίταγμα από την κλειδαρότρυπα» στις… διαδικτυακές ζωές των «φίλων» μου, «σκάλωμα» με παιχνίδια που βρίσκονται στον παγκόσμιο ιστό για πρώτη φορά στη ζωή μου, upload τραγουδιών και σκέψεων στο πιο διαδεδομένο social medium της εποχής μας (όχι, ακόμα το twitter δεν έχει καταφέρει να το προσεγγίσει).

Δεν είναι υπερβολή ούτε προσπάθεια εντυπωσιασμού αν μοιραστώ μαζί σας το εξής: κάθε ξεχωριστό δευτερόλεπτο, στο οποίο αποτελώ κι εγώ μέλος του «φατσοβιβλίου» ως ενεργός χρήστης, με ταλανίζει το ερώτημα: τελικά μιλάμε για ευλογία ή για το τέλος της πραγματικής ανθρώπινης επικοινωνίας;

Κάποιος θα μπορούσε να το χαρακτηριστεί απλουστευτικό. Ναι, δε διαφωνώ, όμως από κάπου πρέπει πάντα να ξεκινάς. Μετά από αρκετή σκέψη κατέληξα σε ένα συμπέρασμα… ποσοστών. Και εξηγούμαι: Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το fb (όπως είναι, πλέον, το συντομευμένο όνομά του) ευλογημένο κατά 20% και καταραμένο κατά το υπόλοιπο 80.

Ας ξεκινήσουμε με τα θετικά… Μέσω της συγκεκριμένης σελίδας κοινωνικής δικτύωσης είναι γεγονός ότι έχει κανείς τη δυνατότητα να «τρέξει διαδικασίες» και να έρθει σε επαφή με άτομα, που η live καθημερινότητα δε θα του έδινε την ευκαιρία. Η πρώτη εφαρμογή που μου έρχεται στο μυαλό μου είναι η δημιουργία του group των «Αποφοίτων του Τμήματος Δημοσιογραφίας και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας του Α.Π.Θ.», το οποίο δημιουργήθηκε πρόσφατα και αποτέλεσε ένα μικρό βήμα στις συζητήσεις και τις ζυμώσεις (οι οποίες έμειναν κάπου στο… δρόμο), για μια πιο οργανωμένη και μεθοδική διεκδίκηση των δικαιωμάτων του κλάδου μας.

Ναι, εδώ το facebook παίρνει ένα μεγάλο «εύγε». Δικαιολογεί στην πράξη την ετυμολογία του όρου social medium, καθώς καθιστά εμένα και τους πρώην συμφοιτητές μου (νυν συναδέλφους μου και παντοτινούς φίλους μου) κοινωνούς μιας ιδέας, που ακόμα βρίσκεται στα σπάργανα.

Το 20%, όμως, τελειώνει κάπου εδώ και εφορμά με επιθετική διάθεση το… πλειοψηφικό 80%. Να μιλήσουμε λίγο πιο μάγκικα εδώ; Να μιλήσουμε… «Φίλε, γνώρισα ένα γκομενάκι στο facebook και το «ψήνω» να βγούμε για ποτάκι. Βέβαια, θα χρειαστεί λίγος χρόνος, αλλά το… πάω καλά το θέμα». Ο υποθετικός φίλος μας (με τη ρεαλιστική, όμως, έκφραση, που ακούω όλο και περισσότερο γύρω μου) προσπαθεί να κάνει ένα e-flirt, με ένα… γκομενάκι που ποτέ δεν το είδε από κοντά, ποτέ δεν ερωτεύτηκε την αύρα του (η οποία ΜΟΝΟ δια ζώσης γίνεται αντιληπτή) και ίσως ποτέ δεν αναρωτήθηκε αν μιλάει α) με το πρόσωπο που βλέπει στις φωτογραφίες ή β) με ένα υπαρκτό πρόσωπο.

Δεύτερη ατάκα: «Φίλε, μέσω facebook είναι πιο εύκολο να το «ψήσεις» το γκομενάκι, γιατί δεν έχεις αμηχανία και μπορείς να είσαι πιο άνετος». Εγώ αυτό δεν το λέω μαγκιά, το λέω «κοτιά» και «κοτιά» ολκής μάλιστα… Πώς μπορείς κάποιος άντρας να νιώσει ότι έδωσε έναν αγώνα και κατέκτησε μία κοπέλα, αν δεν έχει «φάει τα μούτρα» του στα ίσια, δια ζώσης (ναι, μου αρέσει αυτή η έκφραση και επιμένω), μέχρι του σημείου να φτάσει στο… αποτέλεσμα-στόχο, να την κατακτήσει;

Φεύγω από τα «γκομενικά» και ολοκληρώνω με ένα θεματάκι, που μπορεί αυτή τη στιγμή να φαντάζει μικρό και ανούσιο, όμως χρήζει πολύ μεγάλης και σοβαρής σημασίας. Και πάλι θα χρησιμοποιήσω ατάκες: «Η…Μαρία βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο μπάρ… «Ο Μούτσος», «Ο… Γιώργος αυτή τη στιγμή βρίσκεται καθ’ οδόν προς τις Σέρρες», «Η… Νατάσα τρώει πίτσες στο Roma Pan». Ποιος από τους τρεις φίλους μας θεωρεί ότι μας ενδιαφέρει το τι κάνει; Αλήθεια, τον ρωτήσαμε; Όχι, μη σπεύσετε να με χαρακτηρίσετε και πάλι απλουστευτικό. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι έχουμε μία μετατροπή της θεωρούμενης επικοινώνησης μίας πράξης σε «προσωπικό ξεγύμνωμα».

Αν τους αρέσει κάποιους, τους ζητάω πολύ ευγενικά να μας «ενημερώνουν» και για τις στάσεις τις οποίες αλλάζουν κατά τη διάρκεια του σεξ, προκειμένου να αποκτήσει και λίγο ενδιαφέρον αυτή η διαδικτυακή «κλειδαρότρυπα».

Καταλήγοντας, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. ΤΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΘΕΛΟΥΜΕ; Να κοιτάμε τον άλλον στα μάτια ή να κρυβόμαστε πίσω από την απροσωπία μίας οθόνης λίγων ιντσών; Να διασκεδάζουμε με τους φίλους, τις κοπέλες, τους συναδέλφους σε «πραγματικές» συνθήκες ή να χαιρόμαστε, κάνοντας like σε ένα τραγούδι που ανέβασαν; Να φιλάμε στο στόμα το άτομο που αγαπάμε ή να κάνουμε «yoo hoo» στο «SIMS»;

Διαλέγετε και παίρνετε…

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Άκου, βουλευτάκο!



Σε κυνήγι μαγισσών και φαντασμάτων εξελίσσεται πλέον η αποκάλυψη του προέδρου της Αρχής Καταπολέμησης Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες, Παναγιώτη Νικολούδη στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, ότι ένας από τους 300 της Βουλής των Ελλήνων μετέφερε το ποσό του ενός εκατομμυρίου ευρώ σε τράπεζα του εξωτερικού.

Οι σύγχρονοι Σέρλοκ Χολμς του ελληνικού κοινοβουλίου, εν αναμονή μιας κατάθεσης τους κ. Νικολούδη στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, ψάχνουν τον ένοχο, θαρρείς και παίζουν τα «Μυστήρια στο Πεκίνο»: ο ένοχος είχε μουστάκι αλλά δεν φορούσε γυαλιά και ο κύριος Ψάρι Νι σας λέει ψέμματα!

Άλλοι πάλι, ωσάν να ήταν οι μαθητές του Ιησού, ρωτούν και ξαναρωτούν τον πρόεδρο της Βουλής: «Ραββί, ραββί! Μήπως το έκανα εγώ;» Και ο παραλογισμός συνεχίζεται. Κι ενώ επικρατεί ένα απίστευτο σούσουρο μέσα στην αίθουσα της Ολομέλειας, ακούγεται ξαφνικά ένας συριχτός διαπεραστικός ήχος από τα μεγάφωνα που ξεκουφαίνει τους εθνοσωτήρες μας.

«Άκου, βουλευτάκο!», φώναξε και οι πιο διαβασμένοι, της Αριστεράς, δεν αναγνώρισαν τη φωνή, μα τα λεγόμενά της: μα αυτός είναι σίγουρα ο Βίλχελμ Ράιχ*! (Βουβαμάρα στην αίθουσα, ο Πετσάλνικος προσπαθεί να κλείσει το μικρόφωνο, αλλά μάταια!)

«Άκου, βουλευτάκο! Γιατί έτσι μόνον μπορώ να σε αποκαλέσω: γιατί είσαι μικρός και τιποτένιος. Ξέχασες τον σκοπό σου και έχασες τον στόχο σου, βουλευτάκο. Σε ψήφισαν για να υπηρετείς και όχι για να εξυπηρετείς.

Είσαι τυφλός, κουφός και αδαής. Δεν έμαθες ποτέ σου ότι το νόμιμον δεν είναι απαραιτήτως και ηθικόν; Πόσοι ένοχοι, άραγε, καλύφθηκαν υπό το μανδύα της συνενοχής σου; Πόσοι, ακόμα, θα ξεπουλάνε κάθε ημέρα την χώρα σου, ώστε να βγαίνεις και να φωτογραφίζεσαι μαζί τους, κομπάζοντας ότι κόπτεσαι «δια το καλόν της Πατρίδος»;

Σε πόσες off shore είσαι μέσα, βουλευτάκο; Δεν σου έφταναν οι φοροαπαλλαγές και τα επιδόματα, βουλευτάκο; Όχι βέβαια! Γιατί στο βασίλειο της πολιτικής κωλοτούμπας επιβιώνει, δυστυχώς, ένας και μόνος: ο ακροβάτης. Μόνο που η γραβάτα ή το ταγιεράκι που φοράς, δεν μπορεί να καλύψει την πραγματική σου ενδυμασία και ταυτότητα. Είσαι, απλά, ένας δεινός σαλτιμπάγκος.

Άκου με, βουλευτάκο! Και τη φωνή μου δεν μπορείς να τη φιμώσεις. Μην προσπαθήσεις να κρυφτείς. Για μια φορά στη ζωή σου βρες το ανύπαρκτο φιλότιμό σου και πες την αλήθεια σε όλον αυτόν τον κόσμο, που και με τη δική σου συγκατάθεση έχεις πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων και της μιζέριας. Βγες και πες: «Ναι, εγώ το έκανα!». μήπως και μέσα από την αθλιότητα που σε παραδέρνει, γεννηθεί μια σταγόνα ειλικρίνειας.

Δεν θα το πράξεις και ξέρω γιατί! Θα επικαλεστείς τα περί «εξιλαστήριου θύματος» και θα κρυφτείς πίσω από τον φόβο σου. Θα μιλήσεις για τους δικτάτορες-λαϊκιστές που σε προπηλακίζουν και ότι καταπατούν τη Δημοκρατία! Ποια Δημοκρατία; Τη δική σου; Η Δημοκρατία, φτωχέ μου βουλευτάκο, είναι το τελευταίο καταφύγιο των απανταχού καθαρμάτων. Το είπε, άλλωστε, και ο θείος Βολταίρος…

Καληνύχτα, βουλευτάκο. Σε αφήνω στον εφιάλτη σου, γιατί σε αυτόν σου αξίζει να ζεις. Όμως, όχι για πολύ. Θα επιστρέψω. Και θα με δεις μπροστά σου σαν φάντασμα. Να θυμάσαι αυτό: Σε τελευταία ανάλυση, οι λαοί δεν πρέπει να φοβούνται τις κυβερνήσεις τους, αλλά μάλλον εκείνες θα πρέπει να φοβούνται τους λαούς τους…».



Βίλχελμ Ράιχ (Wilhelm Reich, 24 Μαρτίου 1897 - 3 Νοεμβρίου 1957) ήταν Αυστριακός ψυχίατρος, ψυχαναλυτής και ερευνητής. Σε νεαρή ηλικία υπήρξε διακεκριμένος ψυχαναλυτής, μαθητής του Σίγκμουντ Φρόυντ και δραστήριο μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας. Εντούτοις, στις αρχές της δεκαετίας του 1930 οι νεωτερικές ψυχολογικές θεωρίες και οι πολιτικές απόψεις που διατύπωνε τον έφεραν σε ρήξη τόσο με το ψυχαναλυτικό κίνημα όσο και με τους κομουνιστές. Μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία το 1933 μετανάστευσε στη Σκανδιναβία, όπου τα αποτελέσματα της έρευνάς του στον χώρο, της βιολογίας, πλέον, τον απομάκρυναν ακόμη περισσότερο από τις επικρατούσες επιστημονικές απόψεις. 
 
Από το 1940 μέχρι τον θάνατό του το 1957 έζησε στις ΗΠΑ. Εκεί οι ιδέες του εξελίχθηκαν περαιτέρω, ώσπου ενοποιήθηκαν σε μια νέα, επιστημονική (σύμφωνα με τον ίδιο και τους υποστηρικτές των θεωριών του) ή ψευδοεπιστημονική (σύμφωνα με την τρέχουσα, επικρατούσα άποψη [1]) συνολική θεώρηση της φύσης η οποία ονομάστηκε «οργονομία». Κυρίαρχη έννοια της οργονομίας είναι η «οργόνη» που περιγράφεται ως ένα πανταχού παρόν, ελεύθερο από μάζα υπόστρωμα ενέργειας από το οποίο δημιουργούνται δευτερογενώς η ύλη, η ζωή και οι φυσικοί νόμοι.[2]

Υπήρξε ένας από τους πλέον αμφιλεγόμενους διανοητές της σύγχρονης εποχής.[3] Το φιλόδοξο εγχείρημα του, να αμφισβητήσει τα υφιστάμενα συστήματα σκέψης[4] και να ανατρέψει βασικές επιστημονικές αντιλήψεις, απέκτησε πολυάριθμους υποστηρικτές και επικριτές. Αν και οι πρώτοι τον χαρακτηρίζουν μεγαλοφυή και πρωτοπόρο[5], για τους τελευταίους δεν ήταν παρά μεγαλομανής, παρανοϊκός,[6] ή ακόμη και «απατεώνας πρώτου μεγέθους».[7]

Έγινε γνωστός κυρίως μέσα από βιβλία, όπως Η Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού (1933), Η Ανάλυση του Χαρακτήρα (1933), Άκου Ανθρωπάκο (1948) κ.α. Επηρέασε γνωστούς ψυχοθεραπευτές, καλλιτέχνες και διανοούμενους.[8] Η κριτική του απέναντι στα κοινωνικά και σεξουαλικά ήθη ενέπνευσε τα νεανικά κινήματα αμφισβήτησης των δεκαετιών του 1960 και 1970.[9] Κάποιοι υποστηρίζουν, ακόμη, πως η συμβολή του στην εξέλιξη της επιστήμης της ψυχολογίας του περασμένου αιώνα, αν και παραγνωρισμένη, υπήρξε ουσιαστική.[10] Ωστόσο, οι ιδέες τις οποίες ο ίδιος ξεχώριζε ως σημαντικότερες, καθώς αποτέλεσαν τη βάση του νέου επιστημονικού κοσμοειδώλου που πρότεινε,[11] δεν έτυχαν ποτέ ευρείας αποδοχής.[12] Αντίθετα, η επιμονή με την οποία τις υποστήριζε κόστισε στον Ράιχ, σε κάποιο βαθμό, την επιστημονική του υπόληψη και τον οδήγησε σε αρκετές αναγκαστικές μετακινήσεις υπό την πίεση αντιδράσεων και διώξεων. Τη δεκαετία του 1950 η αντιπαράθεση του με τον Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ σχετικά με την ιατρική εφαρμογή της οργονομίας κορυφώθηκε με μια πολυσυζητημένη δικαστική διαδικασία η οποία είχε δυσμενή έκβαση για τον ίδιο και το έργο του. Μέρος των βιβλίων του καταστράφηκε από τις αμερικανικές αρχές (τα υπόλοιπα λογοκρίθηκαν) και ο Ράιχ βρέθηκε στη φυλακή, όπου πέθανε στιγματισμένος και περιθωριοποιημένος αλλά βέβαιος, παρ' όλα αυτά, για τη σπουδαιότητα των επιτευγμάτων του.[13]

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Ανοιχτή επιστολή προς την Αριστερά – Πρόταση για «Εναλλακτικό» Μνημόνιο



17/02/2012.
Άλλη μια φορά βρίσκω τον εαυτό μου να παρατηρεί βουβά, σχεδόν παθητικά, τα όσα συμβαίνουν στην μικρή μου χώρα. Τα γεγονότα είναι «δραματικά». Οι ειδήσεις και οι εξελίξεις «δραματικές». Κυρίως παρακολουθώ και πληροφορούμαι μέσω της TV τα όσα συμβαίνουν στην τηλεοπτική-εικονική πραγματικότητα της ζωής μου. Εγώ και μερικά εκατομμύρια Έλληνες.

Επίκειται πτώχευση λένε. Πριν πολλά χρόνια η χώρα μας πήρε υπέρογκα δάνεια τα οποία ήρθε η ώρα να πληρωθούν. Τώρα. Τώρα είναι η ύστατη στιγμή. Το σημείο μηδέν. Το χείλος του γκρεμού. Τώρα πρέπει να ξεχρεώσουμε. Όχι αύριο. Ούτε χθες έπρεπε. Εδώ και τώρα.

Και ποιος χρωστάει; ΟΛΟΙ! Ναι ακριβώς, όλοι! Άνδρες, γυναίκες, γέροι , παιδιά, νέοι , πλούσιοι, φτωχοί, ανάπηροι, τυφλοί, εργαζόμενοι, άνεργοι… Όλοι πρέπει να συμβάλλουν στην εξόφληση. ΟΛΟΙ ΧΡΩΣΤΑΝΕ. Γι’ αυτό όλοι πρέπει να πληρώσουν.

Κι έτσι λοιπόν αυτό είναι πλέον δεδομένο. Μετά από τρία τέσσερα χρόνια αρνητικής προπαγάνδας, πλέον έχουμε χωνέψει για τα καλά ότι όλοι χρωστάμε. Για το λόγο αυτό θεσπίσαμε τα τελευταία χρόνια νόμους, υπουργικές αποφάσεις, μέτρα λιτότητας, μνημόνια, φόρους κλπ. Και κατόπιν ψηφοφορίας –δηλαδή άκρως δημοκρατικών διαδικασιών- αποφασίσαμε πως είναι σωστό να πληρώσουμε.

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα στην Ελλάς του 2012. Και αρχίζει πλέον να γίνεται δεδομένο πως όχι μόνο χρωστάμε κι ότι πρέπει να πληρώσουμε, αλλά ότι θα πτωχεύσουμε! Ότι είναι θέμα χρόνου να επέλθει η πτώχευση, που είτε έτσι είτε αλλιώς, θα επέλθει με μαθηματική ακρίβεια. Άρα είναι σίγουρο και δεδομένο πως οδεύουμε ολοταχώς προς την καταστροφή.

Κατόπιν όλων τούτων, ένα μεγάλο παράπονο, μια ελαφρά αγανάκτηση και μια ένσταση εγείρονται στο μικρό μου κεφάλι…
Η οριζόμενη ως «Αριστερά» πού είναι; Τι κάνει για την κατάσταση αυτη;
Η απάντηση με θλίψη είναι πως είναι παντελώς ΑΠΟΥΣΑ.



Απευθύνω λοιπόν προς κάθε απόχρωση Αριστεράς την κάτωθι έκκληση:
«Αγαπητή Αριστερά,
Είστε ο κατεξοχήν χώρος της πολιτικής που με την ιδεολογική τοποθέτησή του σε γενικές γραμμές πρεσβεύετε την συλλογικότητα και τον ουμανισμό. Παρόλα αυτά, τα τελευταία χρόνια, αν και ζούμε πραγματικά ένα θέατρο του παραλόγου κατά την εξέλιξη του οποίου καταπατούνται και ισοπεδώνονται κάθε είδους ατομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, εσείς απέχετε από κάθε είδους δράση και ενέργεια.
Μένετε άπραγοι αλλά όχι μόνο. Εσείς που πρεσβεύετε την Αλληλεγγύη και την Ενότητα των ανθρώπων, είστε κατακερματισμένοι διασπασμένοι. Ακούτε τα απελπιστικά διλλήματα του Παπαδήμου ότι τώρα είναι η ώρα μηδέν και δεν κάνετε τίποτα γι αυτό.
Ιδίως όμως το μεγαλύτερο ατόπημά στο οποίο έχετε υποπέσει είναι το εξής: Ότι δεν κάνετε τίποτα για καταπολεμήσετε τον φόβο που καλλιεργείται στις ψυχές μας.
Ότι δεν κάνετε τίποτα για να μας δώσετε ελπίδα.

Ότι δεν κάνετε τίποτα για να μας θυμίσετε πως υπάρχουν κι άλλες επιλογές, ότι υπάρχουν λύσεις.
Ότι δεν κάνετε τίποτα για να αφυπνίσετε τον κόσμο.
Ότι δεν δημιουργείτε εξόδους κινδύνου- εξόδους διαφυγής όχι από την κρίση, αλλά από την πτώχευση και την καταστροφή.
Οι Έλληνες απαιτούν πλέον από την Αριστερά όχι στυγνή άρνηση αλλά θετικές ενέργειες. Διαπράττετε αυτή την στιγμή ένα διαρκές έγκλημα προδοσίας της χώρας και ιδίως του λαού και των απλών ανθρώπων, ένα έγκλημα τελούμενο δια παραλείψεως…
Φτάνει όμως πια.

Αναλάβετε εδώ και τώρα, αύριο κιόλας, ΔΡΑΣΕΙΣ.
Συντάξετε εναλλακτικά σχέδια. Όχι μόνο ένα, πολλά. Συντάξετε το «ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ», το οποίο θα εκφράζει τους πολίτες αυτής της χώρας. Ένα μανιφέστο που θα προτείνει λύσεις στην ενδεχόμενη πτώχευση, στο ενδεχόμενο χάος.
Αν δεν μπορείτε να σβήσετε τη φωτιά που έχει ανάψει, τουλάχιστον χτίστε εξόδους κινδύνου, ώστε την ύστατη στιγμή να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι. Δεν θέλουμε να δούμε μια Ελλάδα με συσσίτια και σκελετωμένα παιδιά που θα πεθαίνουν στους δρόμους.
Θέλουμε να μας δώσετε την ελπίδα πως την ύστατη στιγμή δεν θα καταστραφούμε αλλά ότι θα υπάρχει ψωμί να δοθεί ισότιμα σε όλους.

Πρέπει αύριο κιόλας να γίνει επίσημη πρόταση στη Βουλή για την σύσταση «Επιστημονικών Επιτροπών Διάσωσης». Ειδικά καταρτισμένων επιτροπών που θα αξιολογήσουν όλα τα πιθανά σενάρια και πιθανές αντίστοιχες λύσεις, ώστε ακόμα και η πτώχευση να μας βρεί προετοιμασμένους.

 
Αν θέλετε να λέγεστε Αριστεροί αυτό είναι το καθήκον σας.
Διαφορετικά φοβάμαι πως σύντομα η αγανάκτηση μας θα στραφεί και εναντίον σας.».


Ένας Έλληνας, ένας ελεύθερος άνθρωπος.

Η Ελλάδα στην χώρα των (εκ)βιαστών


Με την ελληνική οικονομία να βαίνει από το κακό στο χειρότερο και στον απόηχο της συμφωνίας-κόλαφος που υποθήκευσε το μέλλον αυτής της ταλαίπωρης χώρας, οι οικονομικοί δολοφόνοι και τα παντός είδους «τρωκτικά» της Τρόικας σχεδιάζουν τις επόμενες κινήσεις τους.

Δεν χρειάζεται καμιά ιδιαίτερη φιλοσοφία σχετικά με το τι επιθυμούν: ο Ξέρξης είχε απειλήσει ανοικτά τους Έλληνες απαιτώντας «γην και ύδωρ». Τώρα οι νεότεροι οικονομικοί βάρβαροι ζητούν απλώς τα πάντα…

Η Ελλάδα ψυχορραγεί, με το βιοτικό επίπεδο των πολιτών της να κατακρημνίζεται, με την ανεργία να σκαρφαλώνει σε δυσθεώρητα και επικίνδυνα ύψη, αλλά και τη φτώχεια να χτυπά δυνατά την πόρτα όλων μας.

Αυτή τη φορά, όμως, τα πράγματα φαίνεται ότι αλλάζουν. Οι πολίτες της εύθραυστης πλέον Ευρωπαϊκής Ένωσης αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι το περίφημο ευρωπαϊκό ιδεώδες που οραματίστηκαν οι Robert Schumann και Jean Monnet*έχει αρχίσει να καταρρέει από τις ανηλεείς (εκ)βιαστικές κινήσεις της «Εγκάρδιας Συνεννόησης» (σ.σ. L’Entente Cordiale) των Merkozy.
Πρώτοι από όλους οι γείτονές μας, οι Ιταλοί. Η ιταλική τηλεόραση μεταδίδει τις τελευταίες ημέρες εκτενή αφιερώματα για την χώρα μας, με αποκορύφωμα την εκπομπή «Matrix». Μάλιστα στο εν λόγω τηλεμαγκαζίνο – το οποίο σημειωτέον θεωρείται ένα από τα σοβαρότερα και πλέον έγκυρα των ιταλικών Μ.Μ.Ε. -καλεσμένη ήταν χθες Πέμπτη η δημοσιογράφος και βουλευτής του Κ.Κ.Ε., Λιάνα Κανέλλη, σε έναν ζωντανό απευθείας διάλογο με τον πρώην υπουργό Οικονομικών της κυβέρνησης Berlusconi, Giuglio Tremonti.

Ο ίδιος ο Tremonti υποστήριξε ότι η Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα της εξαθλίωσης εξαιτίας της πολιτικής που εφαρμόζει η Ένωση, με τη Λιάνα να επιμένει πως η Ευρώπη των 27 έχει χάσει πλέον την κοινωνική της ταυτότητα, υπηρετώντας ανερυθρίαστα τα συμφέροντα των τραπεζιτών. Οι Ιταλοί ξέρουν ότι είναι ο επόμενος στόχος. Οι υποβαθμίσεις της πιστοληπτικής ικανότητας της οικονομίας τους αλλά και του αξιόχρεου των τραπεζών τους από τους ιδιόμορφους «ασασίνους»** των διεθνών οίκων αξιολόγησης αποτελούν γεγονός αδιαμφισβήτητο.

Την ίδια στιγμή, στη Γαλλία, ο François Hollande, υποψήφιος των Σοσιαλιστών για το προεδρικό χρίσμα, επιτέθηκε με δριμύτητα εναντίον του αντιπάλου του, Nicolas Sarkozy, επικρίνοντας την πολιτική του γαλλογερμανικού Άξονα εις βάρος της Ελλάδας. Σε προεκλογική ομιλία του στην επαρχία της Νορμανδίας, στη Βόρειο Γαλλία, δήλωσε: «Είδατε πού έχουν οδηγήσει την Ελλάδα; (ενν. οι Merkozy) Την έχουν γονατίσει!».

Όλες αυτές οι φωνές, ωστόσο, δεν συνιστούν αλλαγή στάσης αλλά ούτε και μεταστροφή του πολιτικού κλίματος απέναντι στην χώρα μας. Θα ήταν, άλλωστε, μέγιστο ατόπημα, εάν υποστήριζε κανείς κάτι τέτοιο.

"Χθες η Αργεντινή. Σήμερα η Ελλάδα. Αύριο;"

Εντούτοις, η ευρωπαϊκή κοινωνία βράζει. Ήδη ετοιμάζονται δυναμικές εκδηλώσεις αλληλεγγύης στην Αυστρία και τη Γαλλία, οι οποίες τιτλοφορούνται «Είμαστε όλοι Έλληνες!», με την πρωτοβουλία μιας πληθώρας κοινωνικών οργανώσεων, οι οποίες ανακήρυξαν τη 18η Φεβρουαρίου «Πανευρωπαϊκή Ημέρα υπέρ της Ελλάδας». Ήδη οι ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης (Facebook, Twitter, Myspace κλπ.) βρίθουν από προσκλήσεις προς τους χρήστες τους, ώστε να σταλεί ένα ηχηρό μήνυμα στους ταγούς της ευρωπαϊκής πολιτικής εξουσίας.

Οι (εκ)βιαστές δεν αποτελούν αποκλειστικά ελληνική υπόθεση. Αφορούν όλους τους πολίτες της Ένωσης. Δεν υπάρχουν πια «αγανακτισμένοι» αλλά πραγματικά αποφασισμένοι άνθρωποι. Αποφασισμένοι να απαντήσουν στα κελεύσματα των αρπακτικών με μία και μόνο φράση, την οποία εκστόμισε ένας Έλληνας πιτσιρικάς: «Καλύτερα βασιλιάδες στη δική μας Κόλαση, παρά δούλοι στον δικό σας ψεύτικο Παράδεισο…».

*οι ιδρυτές της τότε Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας και κύριοι εκφραστές του ευρωπαϊκού ιδεώδους

** Οι Ασασίνοι υπήρξαν τάγμα Νιζαρί Ισμαηλιτών περίπου από το 1092 μέχρι το 1265. Δεν είναι γνωστές οι ακριβείς θρησκευτικές τους δοξασίες, αλλά είναι βέβαιο ότι είχαν τυφλή υπακοή στον αρχηγό τους. Κύρια προπύργιά τους υπήρχαν στην Περσία και τη Συρία, ενώ ήταν κύριοι εχθροί των Σουνιτών ηγεμόνων, τους οποίους θεωρούσαν εχθρούς χειρότερους και από τους χριστιανούς Σταυροφόρους. Ο όρος "ασασίνοι" (αγγλ. assassins) προήλθε από παραφθορά της λέξης "χασασίν" ή "χασισίν", δηλαδή "αυτός που τρώει χασίς", από τους Σταυροφόρους. Οι δολοφόνοι εκτελούσαν τις πράξεις τους υπό την επήρεια χασισιού, το οποίο τους δινόταν, ως μια πρόγευση για τις απολαύσεις που θα γεύονταν στους ουράνιους κήπους, που περιγράφει το Κοράνιο, μετά την εκτέλεση της αποστολής τους.
Στις λατινογενείς γλώσσες και στα αγγλικά, από την παραφθορά του όρου, προήλθαν οι λέξεις για το "δολοφόνο"

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Το δεύτερο μνημόνιο και οι τιμητές του













Το δεύτερο μνημόνιο πέρασε τελικά στην βουλή των Ελλήνων με σημαντικές όμως διαφωνίες και παρασπονδίες από μεγάλο μέρος του κοινοβουλίου. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή δύο αντικρουόμενες απόψεις στην ελληνική κοινωνία σε ότι αφορά τη χρησιμότητα του: Από τη μία οι υποστηρικτές της νέας δανειακής σύμβασης που υποστηρίζουν ότι «εάν η Ελλάδα αρνηθεί τη λύση αυτή την περιμένουν ζοφερές μέρες και βέβαιη οικονομική και κοινωνική καταστροφή», και η άποψη εκείνων που επιμένουν ότι η καταστροφή έχει ήδη επέλθει, και ότι «η μετωπική σύγκρουση με την ΕΕ με επιστροφή στη δραχμή θα αποφέρει μεσοπρόθεσμα πολλαπλάσια οφέλη για την Ελληνική κοινωνία και οικονομία».

Είναι πραγματικά ιδιαίτερα δύσκολο ακόμη και για διακεκριμένους και αμερόληπτους οικονομολόγους να προβλέψουν ποιες ακριβώς θα είναι οι συνέπειες της εφαρμογής αμφοτέρων των λύσεων καθώς κάθε μια έχει τα δυνατά και τα αδύνατά της σημεία.

Είναι αλήθεια ότι έχει ιστορικά αποδειχτεί το γεγονός ότι όταν μία χώρα απομονώνεται από το διεθνή οικονομικό και διπλωματικό περίγυρο συνήθως ζημιώνεται. Επιπλέον η δομή της ελληνικής οικονομίας είναι τέτοια ώστε με δυσκολία μπορεί πλέον να στηριχτεί στις δικές της παραγωγικές δυνάμεις, για να καλύψει της ανάγκες της χώρας. Η εύκολη λύση των εισαγωγών, των δανεικών χρημάτων και η καταστροφή του ελληνικού παραγωγικού ιστού τα προηγούμενα χρόνια δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, σύμφωνα με τους υποστηρικτές της μνημονιακής πολιτικής.

Από την άλλη όμως υπάρχει και ο αντίλογος. Ότι οι Έλληνες πλέον με τις συνθήκες που τους επιβάλει η νέα συμφωνία θα πρέπει να ζήσουν φτωχά έτσι κι αλλιώς. Μια μεγάλη αλήθεια που αποκρύπτεται συνεχώς από τον ελληνικό λαό είναι εκείνη της σημασίας των πρωτογενών πλεονασμάτων. Πρωτογενές πλεόνασμα σημαίνει πολύ απλά αυτάρκεια.

Σημαίνει ότι μια χώρα μπορεί να ζήσει με δικά της μέσα με αυτά ακριβώς που παράγει, και βέβαια να έχει και κάποια επιπλέον έσοδα από τις εξαγωγές της τα οποία μπορεί να τα διαθέσει όπως ακριβώς εκείνη επιθυμεί. Είναι αλήθεια λοιπόν ότι τα χρήματα της νέας δανειακής σύμβασης θα χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή των ογκωδέστατων τοκοχρεολυσίων (δόσεων) ενώ ο ελληνικός λαός θα πρέπει να ζήσει με αυτά που παράγει.

Έρχεται λοιπόν αμείλικτο το ερώτημα: Γιατί λοιπόν να μην τους σκάσουμε ένα ωραιότατο «κανόνι» αφού ούτως ή άλλως θα πρέπει να ζήσουμε με τις δικές μας δυνάμεις και τα καινούρια δάνειά τους δεν θα ωφελήσουν εμάς αλλά τους δανειστές μας; Θεωρητικά θα μπορούσε να γίνει. Εάν μπορούσαμε με τον α ή β τρόπο να πάμε από μόνοι μας σε πρωτογενή πλεονάσματα, δε θα είχαμε ανάγκη κανένα δάνειο.

Το πρόβλημα όμως έγκειται στα αίτια που μας οδήγησαν στην καταστροφή. Την έλλειψη κοινωνικής συνείδησης και βέβαια ικανών και αδιάφθορων πολιτικών. Είναι αμφίβολο ότι ο ελληνικός λαός έχει αυτή τη στιγμή την παιδεία την ωριμότητα και την κοινωνική συνείδηση για να επιβάλει μόνος του στη χώρα το φάρμακο που θα φέρει την γιατρειά.

Υπάρχει κάτι που όλοι υποπτευόμαστε ότι τα γνωστά λαμόγια του χτες περιμένουν στη γωνία ώστε να εκμεταλλευτούν τη λαϊκή αγανάκτηση και την κοινωνική αναταραχή και να εξυπηρετήσουν για ακόμη μια φορά τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, συμφέροντα τα οποία εξέθρεψαν γενιές βολεμένων στο δημόσιο, εργολάβων, γιατρών, συνδικαλιστών και πολλών άλλων κομματικών στρατών. Βλέπουμε ότι παρά τις πιέσεις των ευρωπαίων για τις όποιες μεταρρυθμίσεις τα «κομματόσκυλα» είναι ακόμη γαντζωμένα στις καρέκλες τους σε δημόσιους οργανισμούς χωρίς σκοπό και αποτελεσματικότητα ενώ παρουσιάζουν εαυτούς ως φτωχούς και ανήμπορους.

Θα είχε πολύ περισσότερο νόημα να καρατομηθεί το Δημόσιο κατά 50% και να παραμείνουν ως έχουν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα αλλά οι κομματικοί στρατοί ακόμη πιέζουν. Να είστε βέβαιοι ότι εάν ο Λουκάς Παπαδήμος απελευθερωμένος από τα τηλέφωνα των «κομματικών αξιωματικών» που ενδιαφέρονται μόνο για την πελατεία τους έλεγε στους Ευρωπαίους «κύριοι αφήστε ήσυχο τον ιδιωτικό τομέα και τις αμοιβές του», αντιπροτείνω περικοπή του Δημοσίου στο ½ οι Ευρωπαίοι θα το δέχονταν ασυζητητί.

Είναι λοιπόν πολύ αμφίβολο αν η Ελλάδα μπορεί να εξυγιανθεί από μόνη της. Θα ήταν η βέλτιστη λύση να πούμε γεια σας στους Ευρωπαίους και τις Goldman Sachs και να τους αφήσουμε να κλαίνε τα δάνειά τους. Δυστυχώς όμως είναι τέτοια η δομή της ελληνικής κοινωνίας και η πολιτική κουλτούρα της χώρας που φοβάμαι περισσότερο τους παρασιτικούς δήθεν σωτήρες από τη Goldman Sachs. Οι καταθέσεις Ελλήνων –πατριωτών-αριστερών-ανθρωπιστών στην Ελβετία το αποδεικνύουν. Ίσως για κατακλείδα ταιριάζει μια ρήση του Πλάτωνα: « Μια από τις τιμωρίες που δεν καταδέχεσαι να ασχοληθείς με την πολιτική, είναι ότι καταλήγεις να σε κυβερνούν οι κατώτεροί σου».

Το Βίντεο του Μήνα