Το δεύτερο μνημόνιο πέρασε τελικά στην βουλή των Ελλήνων με σημαντικές όμως διαφωνίες και παρασπονδίες από μεγάλο μέρος του κοινοβουλίου. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή δύο αντικρουόμενες απόψεις στην ελληνική κοινωνία σε ότι αφορά τη χρησιμότητα του: Από τη μία οι υποστηρικτές της νέας δανειακής σύμβασης που υποστηρίζουν ότι «εάν η Ελλάδα αρνηθεί τη λύση αυτή την περιμένουν ζοφερές μέρες και βέβαιη οικονομική και κοινωνική καταστροφή», και η άποψη εκείνων που επιμένουν ότι η καταστροφή έχει ήδη επέλθει, και ότι «η μετωπική σύγκρουση με την ΕΕ με επιστροφή στη δραχμή θα αποφέρει μεσοπρόθεσμα πολλαπλάσια οφέλη για την Ελληνική κοινωνία και οικονομία».
Είναι πραγματικά ιδιαίτερα δύσκολο ακόμη και για διακεκριμένους και αμερόληπτους οικονομολόγους να προβλέψουν ποιες ακριβώς θα είναι οι συνέπειες της εφαρμογής αμφοτέρων των λύσεων καθώς κάθε μια έχει τα δυνατά και τα αδύνατά της σημεία.
Είναι αλήθεια ότι έχει ιστορικά αποδειχτεί το γεγονός ότι όταν μία χώρα απομονώνεται από το διεθνή οικονομικό και διπλωματικό περίγυρο συνήθως ζημιώνεται. Επιπλέον η δομή της ελληνικής οικονομίας είναι τέτοια ώστε με δυσκολία μπορεί πλέον να στηριχτεί στις δικές της παραγωγικές δυνάμεις, για να καλύψει της ανάγκες της χώρας. Η εύκολη λύση των εισαγωγών, των δανεικών χρημάτων και η καταστροφή του ελληνικού παραγωγικού ιστού τα προηγούμενα χρόνια δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, σύμφωνα με τους υποστηρικτές της μνημονιακής πολιτικής.
Από την άλλη όμως υπάρχει και ο αντίλογος. Ότι οι Έλληνες πλέον με τις συνθήκες που τους επιβάλει η νέα συμφωνία θα πρέπει να ζήσουν φτωχά έτσι κι αλλιώς. Μια μεγάλη αλήθεια που αποκρύπτεται συνεχώς από τον ελληνικό λαό είναι εκείνη της σημασίας των πρωτογενών πλεονασμάτων. Πρωτογενές πλεόνασμα σημαίνει πολύ απλά αυτάρκεια.
Σημαίνει ότι μια χώρα μπορεί να ζήσει με δικά της μέσα με αυτά ακριβώς που παράγει, και βέβαια να έχει και κάποια επιπλέον έσοδα από τις εξαγωγές της τα οποία μπορεί να τα διαθέσει όπως ακριβώς εκείνη επιθυμεί. Είναι αλήθεια λοιπόν ότι τα χρήματα της νέας δανειακής σύμβασης θα χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή των ογκωδέστατων τοκοχρεολυσίων (δόσεων) ενώ ο ελληνικός λαός θα πρέπει να ζήσει με αυτά που παράγει.
Έρχεται λοιπόν αμείλικτο το ερώτημα: Γιατί λοιπόν να μην τους σκάσουμε ένα ωραιότατο «κανόνι» αφού ούτως ή άλλως θα πρέπει να ζήσουμε με τις δικές μας δυνάμεις και τα καινούρια δάνειά τους δεν θα ωφελήσουν εμάς αλλά τους δανειστές μας; Θεωρητικά θα μπορούσε να γίνει. Εάν μπορούσαμε με τον α ή β τρόπο να πάμε από μόνοι μας σε πρωτογενή πλεονάσματα, δε θα είχαμε ανάγκη κανένα δάνειο.
Το πρόβλημα όμως έγκειται στα αίτια που μας οδήγησαν στην καταστροφή. Την έλλειψη κοινωνικής συνείδησης και βέβαια ικανών και αδιάφθορων πολιτικών. Είναι αμφίβολο ότι ο ελληνικός λαός έχει αυτή τη στιγμή την παιδεία την ωριμότητα και την κοινωνική συνείδηση για να επιβάλει μόνος του στη χώρα το φάρμακο που θα φέρει την γιατρειά.
Υπάρχει κάτι που όλοι υποπτευόμαστε ότι τα γνωστά λαμόγια του χτες περιμένουν στη γωνία ώστε να εκμεταλλευτούν τη λαϊκή αγανάκτηση και την κοινωνική αναταραχή και να εξυπηρετήσουν για ακόμη μια φορά τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, συμφέροντα τα οποία εξέθρεψαν γενιές βολεμένων στο δημόσιο, εργολάβων, γιατρών, συνδικαλιστών και πολλών άλλων κομματικών στρατών. Βλέπουμε ότι παρά τις πιέσεις των ευρωπαίων για τις όποιες μεταρρυθμίσεις τα «κομματόσκυλα» είναι ακόμη γαντζωμένα στις καρέκλες τους σε δημόσιους οργανισμούς χωρίς σκοπό και αποτελεσματικότητα ενώ παρουσιάζουν εαυτούς ως φτωχούς και ανήμπορους.
Θα είχε πολύ περισσότερο νόημα να καρατομηθεί το Δημόσιο κατά 50% και να παραμείνουν ως έχουν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα αλλά οι κομματικοί στρατοί ακόμη πιέζουν. Να είστε βέβαιοι ότι εάν ο Λουκάς Παπαδήμος απελευθερωμένος από τα τηλέφωνα των «κομματικών αξιωματικών» που ενδιαφέρονται μόνο για την πελατεία τους έλεγε στους Ευρωπαίους «κύριοι αφήστε ήσυχο τον ιδιωτικό τομέα και τις αμοιβές του», αντιπροτείνω περικοπή του Δημοσίου στο ½ οι Ευρωπαίοι θα το δέχονταν ασυζητητί.
Είναι λοιπόν πολύ αμφίβολο αν η Ελλάδα μπορεί να εξυγιανθεί από μόνη της. Θα ήταν η βέλτιστη λύση να πούμε γεια σας στους Ευρωπαίους και τις Goldman Sachs και να τους αφήσουμε να κλαίνε τα δάνειά τους. Δυστυχώς όμως είναι τέτοια η δομή της ελληνικής κοινωνίας και η πολιτική κουλτούρα της χώρας που φοβάμαι περισσότερο τους παρασιτικούς δήθεν σωτήρες από τη Goldman Sachs. Οι καταθέσεις Ελλήνων –πατριωτών-αριστερών-ανθρωπιστών στην Ελβετία το αποδεικνύουν. Ίσως για κατακλείδα ταιριάζει μια ρήση του Πλάτωνα: « Μια από τις τιμωρίες που δεν καταδέχεσαι να ασχοληθείς με την πολιτική, είναι ότι καταλήγεις να σε κυβερνούν οι κατώτεροί σου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου