Άκου, βουλευτάκο!

Σε κυνήγι μαγισσών και φαντασμάτων εξελίσσεται πλέον η αποκάλυψη του προέδρου της Αρχής Καταπολέμησης Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες, Παναγιώτη Νικολούδη στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, ότι ένας από τους 300 της Βουλής των Ελλήνων μετέφερε το ποσό του ενός εκατομμυρίου ευρώ σε τράπεζα του εξωτερικού.

Οι σύγχρονοι Σέρλοκ Χολμς του ελληνικού κοινοβουλίου, εν αναμονή μιας κατάθεσης τους κ. Νικολούδη στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, ψάχνουν τον ένοχο, θαρρείς και παίζουν τα «Μυστήρια στο Πεκίνο»: ο ένοχος είχε μουστάκι αλλά δεν φορούσε γυαλιά και ο κύριος Ψάρι Νι σας λέει ψέμματα!

Άλλοι πάλι, ωσάν να ήταν οι μαθητές του Ιησού, ρωτούν και ξαναρωτούν τον πρόεδρο της Βουλής: «Ραββί, ραββί! Μήπως το έκανα εγώ;» Και ο παραλογισμός συνεχίζεται. Κι ενώ επικρατεί ένα απίστευτο σούσουρο μέσα στην αίθουσα της Ολομέλειας, ακούγεται ξαφνικά ένας συριχτός διαπεραστικός ήχος από τα μεγάφωνα που ξεκουφαίνει τους εθνοσωτήρες μας.

«Άκου, βουλευτάκο!», φώναξε και οι πιο διαβασμένοι, της Αριστεράς, δεν αναγνώρισαν τη φωνή, μα τα λεγόμενά της: μα αυτός είναι σίγουρα ο Βίλχελμ Ράιχ*! (Βουβαμάρα στην αίθουσα, ο Πετσάλνικος προσπαθεί να κλείσει το μικρόφωνο, αλλά μάταια!)

«Άκου, βουλευτάκο! Γιατί έτσι μόνον μπορώ να σε αποκαλέσω: γιατί είσαι μικρός και τιποτένιος. Ξέχασες τον σκοπό σου και έχασες τον στόχο σου, βουλευτάκο. Σε ψήφισαν για να υπηρετείς και όχι για να εξυπηρετείς.

Είσαι τυφλός, κουφός και αδαής. Δεν έμαθες ποτέ σου ότι το νόμιμον δεν είναι απαραιτήτως και ηθικόν; Πόσοι ένοχοι, άραγε, καλύφθηκαν υπό το μανδύα της συνενοχής σου; Πόσοι, ακόμα, θα ξεπουλάνε κάθε ημέρα την χώρα σου, ώστε να βγαίνεις και να φωτογραφίζεσαι μαζί τους, κομπάζοντας ότι κόπτεσαι «δια το καλόν της Πατρίδος»;

Σε πόσες off shore είσαι μέσα, βουλευτάκο; Δεν σου έφταναν οι φοροαπαλλαγές και τα επιδόματα, βουλευτάκο; Όχι βέβαια! Γιατί στο βασίλειο της πολιτικής κωλοτούμπας επιβιώνει, δυστυχώς, ένας και μόνος: ο ακροβάτης. Μόνο που η γραβάτα ή το ταγιεράκι που φοράς, δεν μπορεί να καλύψει την πραγματική σου ενδυμασία και ταυτότητα. Είσαι, απλά, ένας δεινός σαλτιμπάγκος.

Άκου με, βουλευτάκο! Και τη φωνή μου δεν μπορείς να τη φιμώσεις. Μην προσπαθήσεις να κρυφτείς. Για μια φορά στη ζωή σου βρες το ανύπαρκτο φιλότιμό σου και πες την αλήθεια σε όλον αυτόν τον κόσμο, που και με τη δική σου συγκατάθεση έχεις πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων και της μιζέριας. Βγες και πες: «Ναι, εγώ το έκανα!». μήπως και μέσα από την αθλιότητα που σε παραδέρνει, γεννηθεί μια σταγόνα ειλικρίνειας.

Δεν θα το πράξεις και ξέρω γιατί! Θα επικαλεστείς τα περί «εξιλαστήριου θύματος» και θα κρυφτείς πίσω από τον φόβο σου. Θα μιλήσεις για τους δικτάτορες-λαϊκιστές που σε προπηλακίζουν και ότι καταπατούν τη Δημοκρατία! Ποια Δημοκρατία; Τη δική σου; Η Δημοκρατία, φτωχέ μου βουλευτάκο, είναι το τελευταίο καταφύγιο των απανταχού καθαρμάτων. Το είπε, άλλωστε, και ο θείος Βολταίρος…

Καληνύχτα, βουλευτάκο. Σε αφήνω στον εφιάλτη σου, γιατί σε αυτόν σου αξίζει να ζεις. Όμως, όχι για πολύ. Θα επιστρέψω. Και θα με δεις μπροστά σου σαν φάντασμα. Να θυμάσαι αυτό: Σε τελευταία ανάλυση, οι λαοί δεν πρέπει να φοβούνται τις κυβερνήσεις τους, αλλά μάλλον εκείνες θα πρέπει να φοβούνται τους λαούς τους…».

*Ο Βίλχελμ Ράιχ (Wilhelm Reich, 24 Μαρτίου 1897 - 3 Νοεμβρίου 1957) ήταν Αυστριακός ψυχίατρος, ψυχαναλυτής και ερευνητής. Σε νεαρή ηλικία υπήρξε διακεκριμένος ψυχαναλυτής, μαθητής του Σίγκμουντ Φρόυντ και δραστήριο μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας. Εντούτοις, στις αρχές της δεκαετίας του 1930 οι νεωτερικές ψυχολογικές θεωρίες και οι πολιτικές απόψεις που διατύπωνε τον έφεραν σε ρήξη τόσο με το ψυχαναλυτικό κίνημα όσο και με τους κομουνιστές. Μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία το 1933 μετανάστευσε στη Σκανδιναβία, όπου τα αποτελέσματα της έρευνάς του στον χώρο, της βιολογίας, πλέον, τον απομάκρυναν ακόμη περισσότερο από τις επικρατούσες επιστημονικές απόψεις. 
 
Από το 1940 μέχρι τον θάνατό του το 1957 έζησε στις ΗΠΑ. Εκεί οι ιδέες του εξελίχθηκαν περαιτέρω, ώσπου ενοποιήθηκαν σε μια νέα, επιστημονική (σύμφωνα με τον ίδιο και τους υποστηρικτές των θεωριών του) ή ψευδοεπιστημονική (σύμφωνα με την τρέχουσα, επικρατούσα άποψη ^[1]) συνολική θεώρηση της φύσης η οποία ονομάστηκε «οργονομία». Κυρίαρχη έννοια της οργονομίας είναι η «οργόνη» που περιγράφεται ως ένα πανταχού παρόν, ελεύθερο από μάζα υπόστρωμα ενέργειας από το οποίο δημιουργούνται δευτερογενώς η ύλη, η ζωή και οι φυσικοί νόμοι.^[2]

Υπήρξε ένας από τους πλέον αμφιλεγόμενους διανοητές της σύγχρονης εποχής.^[3] Το φιλόδοξο εγχείρημα του, να αμφισβητήσει τα υφιστάμενα συστήματα σκέψης^[4] και να ανατρέψει βασικές επιστημονικές αντιλήψεις, απέκτησε πολυάριθμους υποστηρικτές και επικριτές. Αν και οι πρώτοι τον χαρακτηρίζουν μεγαλοφυή και πρωτοπόρο^[5], για τους τελευταίους δεν ήταν παρά μεγαλομανής, παρανοϊκός,^[6] ή ακόμη και «απατεώνας πρώτου μεγέθους».^[7]

Έγινε γνωστός κυρίως μέσα από βιβλία, όπως Η Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού (1933), Η Ανάλυση του Χαρακτήρα (1933), Άκου Ανθρωπάκο (1948) κ.α. Επηρέασε γνωστούς ψυχοθεραπευτές, καλλιτέχνες και διανοούμενους.^[8] Η κριτική του απέναντι στα κοινωνικά και σεξουαλικά ήθη ενέπνευσε τα νεανικά κινήματα αμφισβήτησης των δεκαετιών του 1960 και 1970.^[9] Κάποιοι υποστηρίζουν, ακόμη, πως η συμβολή του στην εξέλιξη της επιστήμης της ψυχολογίας του περασμένου αιώνα, αν και παραγνωρισμένη, υπήρξε ουσιαστική.^[10] Ωστόσο, οι ιδέες τις οποίες ο ίδιος ξεχώριζε ως σημαντικότερες, καθώς αποτέλεσαν τη βάση του νέου επιστημονικού κοσμοειδώλου που πρότεινε,^[11] δεν έτυχαν ποτέ ευρείας αποδοχής.^[12] Αντίθετα, η επιμονή με την οποία τις υποστήριζε κόστισε στον Ράιχ, σε κάποιο βαθμό, την επιστημονική του υπόληψη και τον οδήγησε σε αρκετές αναγκαστικές μετακινήσεις υπό την πίεση αντιδράσεων και διώξεων. Τη δεκαετία του 1950 η αντιπαράθεση του με τον Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ σχετικά με την ιατρική εφαρμογή της οργονομίας κορυφώθηκε με μια πολυσυζητημένη δικαστική διαδικασία η οποία είχε δυσμενή έκβαση για τον ίδιο και το έργο του. Μέρος των βιβλίων του καταστράφηκε από τις αμερικανικές αρχές (τα υπόλοιπα λογοκρίθηκαν) και ο Ράιχ βρέθηκε στη φυλακή, όπου πέθανε στιγματισμένος και περιθωριοποιημένος αλλά βέβαιος, παρ' όλα αυτά, για τη σπουδαιότητα των επιτευγμάτων του.^[13]