ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ

Άγριοι μεταλλικοί ήχοι ηλεκτρίζουν την ατμόσφαιρα. Ένα φτηνό MP3 κατεβασμένο απ’ το ίντερνετ ουρλιάζει: «HERE COMES THE REVOLUTION, TIME FOR RETRIBUTION». Νεύρα ετοιμόρροπα, ωρολογιακές βόμβες σε κορμί έτοιμες να εκραγούν. Θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο, ν’ ανοίξει το ρημάδι… να δω τι είναι αυτό που το βασανίζει τόσο…

Απ’ το πρωί τσακώθηκα μ’ όλους. Έβρισα τους δημόσιους υπαλλήλους στις δημόσιες υπηρεσίες, έβρισα ένα γέρο που πέταγε σκουπίδια στο δρόμο, έβρισα ένα γονιό που χτυπούσε το παιδί του. Έβρισα τη γκόμενά μου γιατί δε μου έκατσε χθες το βράδυ. Έβρισα τον οδηγό του μπροστινού αυτοκινήτου γιατί πάρκαρε στη μέση του δρόμου… Μετά έβρισα και το δήμαρχο γιατί έφτιαξε έναν «ντεμέκ» ποδηλατόδρομο και δεν έφτιαξε πάρκινγκ…

Γύρισα σπίτι. Τα τέλη κυκλοφορίας, το δάνειο, ο λογαριασμός της ΔΕΗ μαζί με το λογαριασμό της ΕΡΤ, ο λογαριασμός του νερού με περίμεναν στο τραπέζι. Έβρισα το κράτος.

Έριξα μια ματιά στον καθρέπτη. Έβρισα τον εαυτό μου.

Άνοιξα για λίγο την τηλεόραση… «Για μια ακόμη φορά, γνώρισε ξανά την ήττα η ομάδα του… ». Έβρισα το διαιτητή, τον προπονητή, τους παίχτες.

Μέσα στην απόγνωσή μου πήρα μία κόλλα χαρτιού κι ένα στυλό.

Έγραψα στον τίτλο: ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ. Σ ‘αυτόν τον προορισμό ήθελα να το στείλω, στο «ΑΥΡΙΟ», όπως το παιδάκι που στέλνει γράμμα στον Άγιο Βασίλη…

Μα το μυαλό μου κόλλησε. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν δημόσιοι υπάλληλοι, γέροι, αυτοκίνητα… Άλλαξα κανάλι. Είχε τον καιρό…

«…είμαι η Πετρούλα και μόλις τελείωσα…».

Δεν πάει άλλο. Κάτι πρέπει να γίνει. Δε μου αρέσει όμως η βία. Δε θα βγω έξω να τα σπάσω. Θα προτιμήσω μια έκρηξη οργής μετουσιωμένη σε λέξεις…

Κατηγορώ τις γενιές των προγόνων μου για τον κόσμο που μου κληρονόμησαν. Καταγγέλλω τα χρέη τους, που καλούμαι να τα πληρώσω πριν καν γεννηθώ. Κατηγορώ τη στενόμυαλη -αδιέξοδη- νοοτροπία τους. Καταγγέλω την ανοχή στους ανίκανους καλοταϊσμένους πολιτικούς. Καταγγέλω την περιφρόνηση του μέσου βιοπαλεστή έναντι του μέσου βιοπαλεστή. Καταγγέλλω τον πόνο που άφησαν πίσω τους, την ανισότητα που δημιούργησαν, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, τα ψέματα που με διδάξαν. Αυτοί με έκαναν… κιεμένα... Βάρβαρο.

Με αυτά που μας μάθανε… εμείς οι νέοι, δε θα καταφέρουμε να σώσουμε τον εαυτό μας. Σε λίγα χρόνια όταν το πετρέλαιο θα στερέψει, όταν η στάθμη της θάλασσας θα ανέβει και πνίξει στην κυριολεξία τις παράκτιες περιοχές, όταν καιρικά φαινόμενα παρόμοια με τον τυφώνα Κατρίνα θα χτυπούν τη δική μας γειτονιά, όταν η ερημοποίηση μας χτυπήσει την πόρτα, τότε τεράστιες μάζες πληθυσμών θα μετακινηθούν και θα ζήσουμε καταστάσεις που ποτέ δεν φανταστήκαμε. Τότε αν όλοι συνεχίζουν να σκέφτονται την «πάρτι» τους, ο πόλεμος θα είναι αναπόφευκτος! Σε λίγα χρόνια θα λέμε...όσοι θα έχουμε επιβιώσει...

«είμαι ο Πλανήτης και μόλις τελείωσα»!

Ευτυχώς, σ’ αυτό τον κόσμο των νεκρών και των πολέμων, σ’ αυτό τον κόσμο των θεών και των αγρίων, σ’ αυτή τη γη της μοναξιάς και των αστείων, σ’ αυτή τη γη των φτωχών και των πλουσίων, σ’ αυτό τον κόσμο τον τρελό, των ηλιθίων…υπήρξαν και εξαιρέσεις που με έκαναν Άνθρωπο και μου έδωσαν τη δύναμη να ελπίζω…


…ΠΡΟΣ ΈΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ!